لَیْسَ الْبِرَّ أنْ تُوَلّوا وُجوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ الْکِتابِ وَ النَّبیّینَ وَ آتَی الْمالَ عَلی حُبِّهِ ذَوی الْقُرْبی وَ الْیَتامی وَ الْمَساکینَ وَ ابْنَ السَّبیلِ وَ السّائِلینَ وَ فی الرِّقابِ وَ أقامَ الصَّلاةَ وَ آتَی الزَّکاةَ وَ الْموفونَ بِعَهْدِهِمْ إذا عاهَدوا وَ الصّابِرینَ فی الْبَأْساءِ وَ الضَّرّاءِ وَ حینَ الْبَأْسِ أولئِکَ الَّذینَ صَدَقوا وَ أولئِکَ هُمُ الْمُتَّقونَ (۱۷۷)
نیکی (این) نیست که بگردانید رویتان را (به) سوی مشرق و مغرب، ولیکن نیکو کسی است که ایمان آورد به الله و زمان بازپسین و ملائکه و کتاب و انبیا و بدهد مال خود بر دوستی او (یعنی الله) به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و در راه مانده و فقیران و در (راه) آزادی برگان و به پا دارد نماز را و و بپردازد زکات را و وفاکنندگان به عهدشان هنگامی که عهد ببندند و صبرکنندگان در سختی‌ها و ضررها و در هنگام نبرد. آنها کسانی هستند که راست گفته‌اند و آنها، (هم) آنها تقوا پیشگانند. (۱۷۷)
نیکی آن نیست که روهای خود را بسوی مشرق یا مغرب کنید، نیک آنکس است که بخدا و روز جزا و فرشتگان و کتابهای آسمانی و پیمبران ایمان دارد و از مال خویش، که آنرا دوست دارد، بخویشان و یتیمان و تنگدستان و براهمانده و خواهندگان و آزادی بردگان دهد و نماز کند و زکات دهد و آنها که چون پیمان کنند به پیمان خویش وفا دارند و صبوری پیشگان در سختی و مرض و هنگام جنگ، همین کسانند که راستی پیشه کردهاند و همینان، خودشان، پرهیزکارانند (۱۷۷)
نیکوکاری آن نیست که روی خود را به سوی مشرق و [یا] مغرب بگردانید، بلکه نیکی آن است که کسی به خدا و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب [آسمانی] و پیامبران ایمان آورد، و مال [خود] را با وجود دوست داشتنش، به خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راهماندگان و گدایان و در [راه آزاد کردن] بندگان بدهد، و نماز را برپای دارد، و زکات را بدهد، و آنان که چون عهد بندند، به عهد خود وفادارانند و در سختی و زیان، و به هنگام جنگ شکیبایانند آنانند کسانی که راست گفته‌اند، و آنان همان پرهیزگارانند. (۱۷۷)
تنها این که رویهای خود را (برای عبادت) به سوی مشرق و مغرب بگردانید نیکی نیست، و لکن نیکی حقیقی (ایمان و رفتار) کسی است که به خداوند و روز آخرت و فرشتگان و کتاب (آسمانی) و پیامبران ایمان آورد (به مبدأ و معاد و اصول اعتقادی میان آن دو ایمان آورد) و مال خود را با آنکه آن را دوست (و بدان نیاز) دارد روی محبت خدا به خویشان و یتیمان و فقیران و در راه ماندگان و سائلان و در (راه آزادی) بردگان بدهد و نماز را برپا دارد و زکات بپردازد، و (وفای) وفاداران به پیمان خویش آن گاه که پیمان بندند و به ویژه (استقامت) شکیبایان در سختی مالی و ضرر جسمی و هنگام جهاد است. آنها هستند که راست گفته‌اند و آنها هستند که پرهیزکارند. (و بالجمله نیکی در سه بعد اعتقادی و عملی و اخلاقی است.) (۱۷۷)
