سوره نساء – آیه 128
وَ إنِ امْرَأةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشوزاً أوْ إعْراضاً فَلا جُناحَ عَلَیْهِما أنْ یُصْلِحا بَیْنَهُما صُلْحاً وَ الصُّلْحُ خَیْرٌ وَ أُحْضِرَتِ الْأنْفُسُ الشُّحَّ وَ إنْ تُحْسِنوا وَ تَتَّقوا فَإنَّ اللّهَ کانَ بِما تَعْمَلونَ خَبیراً (128)
و اگر زنی پروا داشته باشد از شوهرش، سرکشی یا اعراض را، پس نیست گناهی بر آن دو که اصلاح کنند بینشان اصلاحی و صلح بهتر است و حاضر شده است نفس‌ها را بخلِ همراه با حرص و اگر نیکویی کنید و تقوا پیشه‌کنید، پس به یقین الله باشد به آنچه عمل میکنید، کاملاً با خبر. (128)
و اگر زنی از بیمیلی یا سر گرانی شوهر خویش بیم دارد، رواست که میان خویش سازشی کنند و سازش نکوست، و تنگ چشمی در نهاد جانهاست، اگر نکویی کنید و پرهیزگار باشید خدا از اعمالی که میکنید خبردار است. (128)
و اگر زنی از شوهر خویش بیم ناسازگاری یا رویگردانی داشته باشد، بر آن دو گناهی نیست که از راه صلح با یکدیگر، به آشتی گرایند که سازش بهتر است. و [لی] بخل [و بیگذشت بودن]، در نفوس، حضور [و غلبه] دارد و اگر نیکی کنید و پرهیزگاری پیشه نمایید، قطعا خدا به آنچه انجام میدهید آگاه است. (128)
و اگر زنی از سرکشی یا اعراض شوی خود بترسد، بر آن دو گناهی نیست که به نوعی در میان خودشان (هر چند به گذشت از پارهای از حقوقشان) صلح و آشتی نمایند، و صلح (ذاتا) بهتر است و (البته) بخل و تنگ چشمی طبعا ملازم نفوس گردیده است (گذشت از حق بر آنها سخت است). و اگر نیکویی کنید و تقوا ورزید حتما خداوند به آنچه میکنید آگاه است. (128)