حدیث ۲۷۷۳

(۲۷۷۳) الکافی (ح ۱۱۰۲۱) و التهذیب (ج ۸، ح ۳۴۹): حُمَیْدُ بْنُ زیادٍ عَنِ ابْنِ سَماعَةَ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ هاشِمٍ عَنْ أبی‌بَصیرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ إنِ امْرَأةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشوزاً أوْ إعْراضاً». قالَ: «هَذا تَکونُ عِنْدَهُ الْمَرْأةُ، لا تُعْجِبُهُ. فَیُریدُ طَلاقَها، فَتَقولُ لَهُ: «أمْسِکْنی وَ لا تُطَلِّقْنی وَ أدَعَ لَکَ ما عَلَی ظَهْرِکَ وَ أُعْطیَکَ مِنْ مالی وَ أُحَلِّلَکَ مِنْ یَوْمی وَ لَیْلَتی.» فَقَدْ طابَ ذَلِکَ لَهُ کُلُّهُ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از حمید بن زیاد از حسن بن محمد بن سماعه از حسین بن هاشم، ابوسعید المکاری از ابوبصیر الاسدی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به ثقةالاسلام الکلینی که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: موثق (الکافی). موثق علی الظاهر (التهذیب).

ابوبصیر از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «از ایشان درباره کلام الله عز و جل: «وَ إنِ امْرَأةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشوزاً أوْ إعْراضاً» سؤال کردم.فرمودند: «این که زنی نزد او باشد که از او خوشش نیاید. پس طلاق او را بخواهد، پس (زن) با او بگوید: «مرا نگاه‌دار و طلاقم نده و آن‌چه بر عهده تو است، به تو رها می‌کنم و از مالم به تو می‌بخشم و از روز و شبم بر تو حلال می‌کنم.» پس همه آن برای او پاکیزه باشد.»»