حدیث ۲۷۷۲

(۲۷۷۲) الکافی (ح ۱۱۰۲۰) و التهذیب (ج ۸، ح ۳۴۸): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنِ الْحَلَبیِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «وَ إنِ امْرَأةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشوزاً أوْ إعْراضاً». فَقالَ: «هیَ الْمَرْأةُ تَکونُ عِنْدَ الرَّجُلِ، فَیَکْرَهُها، فَیَقولُ لَها: «إنّی أُریدُ أنْ أُطَلِّقَکِ.» فَتَقولُ لَهُ: «لا تَفْعَلْ! إنّی أکْرَهُ أنْ تُشْمَتَ بی وَ لَکِنِ انْظُرْ فی لَیْلَتی، فَاصْنَعْ بِها ما شِئْتَ وَ ما کانَ سِوَی ذَلِکَ مِنْ شَیْءٍ فَهُوَ لَکَ وَ دَعْنی عَلَی حالَتی، فَهُوَ قَوْلُهُ تَبارَکَ وَ تَعالَی: «فَلا جُناحَ عَلَیْهِما أنْ یُصْلِحا بَیْنَهُما صُلْحاً» وَ هُوَ هَذا الصُّلْحُ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به ثقةالاسلام الکلینی که معتبر درجه یک است، به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن.

(عبیدالله بن علی) الحلبی از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام روایت کرد: «از ایشان درباره کلام الله عز و جل: «وَ إنِ امْرَأةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشوزاً أوْ إعْراضاً» سؤال کرد. پس فرمودند: «آن زنی است که نزد مردی است که (مرد) او را ناخوش دارد، پس به او می‌گوید: «همانا من قصد دارم که طلاقت دهم.» پس (زن) به او می‌گوید: «انجام نده! همانا من ناخوش دارم که مورد شماتت قرار گیرم، لیکن در شبم نظر کن، هر آن‌چه خواهی با آن انجام بده، آن‌چه غیر آن از چیزی باشد، پس آن برای تو و من را به حال خودم رها کن، پس آن قول او تبارک و تعالی: «فَلا جُناحَ عَلَیْهِما أنْ یُصْلِحا بَیْنَهُما صُلْحاً» است» و این همان صلح است.»»