سوره ابراهیم – آیات 38 تا 46

پروردگارا! به یقین تو می‌دانی آن‌چه مخفی می‌کنیم و آن‌چه علنی می‌کنیم و مخفی نمی‌ماند بر الله از چیزی در زمین و نَه در آسمان. (38) (مطلق) ستایش برای الله است، کسی که هبه کرد برای من بر کبر (سن)، اسماعیل و اسحاق را. به یقین پروردگار من قطعاً بسیار شنوای دعا است. (39) پروردگارا! قرار بده مرا اقامه‌کننده نماز و از دودمانم (نیز). پروردگارا! و قبول فرما دعای مرا. (40) پروردگارا! پوشش ده (اعمال) را برای من و برای والدینم و برای مؤمنان، زمان که بر پی می‌شود حساب.» (41) و حساب مکن الله را غافل از آن‌چه عمل می‌کنند ظالمان. این است و جز این نیست که تأخیر می‌اندازد آن‌ها را برای زمانی که خیره می‌شود در آن چشم‌ها. (42) خیره‌شدگان برافراشته سرهایشان که بر نمی‌گردد به سوی آن‌ها پشم‌هایشان و دل‌هایشان خالی است (کنایه از ترس). (43) و هشدار ده مردم را (از) زمانی که می‌آید آن‌ها را عذاب. پس می‌گویند کسانی که ظلم کرده‌اند: «پروردگارا! تأخیر انداز ما را به سوی مهلتی نزدیک تا اجابت کنیم دعوت تو را و تبعیت نماییم رسولان را.» (پاسخ داده شود:)«آیا نبود که قسم می‌خوردید از قبل که نیست برای شما از زوال؟» (44) و شاکن شدید در مسکن‌های کسانی که ظلم کردند خودشان را و آشکار شد برای شما که چگونه رفتار کردین با آن‌ها و زدیم برای شما مثل‌ها. (45) و به تحقیق نقشه کشیدند نقشه‌شان را و نزد الله است نقشه‌شانف هر چند باشد نقشه‌شان تا هموار شود از آن کوه‌ها. (46)

پروردگارا هر چه را نهان کنیم یا عیان کنیم تو میدانی که در زمین و آسمان چیزی از خدا نهان نیست (38) ستایش خدا را که با وجود پیری، اسمعیل و اسحق را بمن بخشود که او شنوای دعاست (39) پروردگارا! مرا بپا دارنده نماز کن و فرزندان مرا نیز، و دعای مرا بپذیر (40) پروردگارا! روزی که حساب بپا شود، من و پدر و مادرم را با همه مؤمنان بیامرز (41) مپندار که خدا از آنچه ستمگران میکنند غافل است، نگاهشان میدارد برای آنروز که چشمها خیره می- شود (42) [و کسان‏] دیدگان بیکجا دوخته و سرهایشان را برافراخته‏اند، چنان که پلکشان بهم نمیخورد و دلهایشان یاوه است (43) بترسان کسان را از روزی که عذاب موعود بیایدشان و آنها که ستم کرده‏اند گویند: پروردگارا! ما را تا مدتی نزدیک باز پس بر تا دعوت تو را اجابت کنیم و پیرو پیمبران شویم. مگر شما نبودید که پیش از این قسم خوردید که زوال ندارید (44) و [شما] در مسکنهای کسانی که ستم کرده بودند ساکن شدید و معلومتان شد که با آنها چه کردیم و برای شما مثلها زدیم (45) و نیرنگ خویش بکردند و [سزای‏] نیرنگشان نزد خداست و گرچه از نیرنگشان کوهها هموار شود (46)

پروردگارا، بی‏گمان تو آنچه را که پنهان می‏داریم و آنچه را که آشکار می‏سازیم می‏دانی، و چیزی در زمین و در آسمان بر خدا پوشیده نمی‏ماند. (38) سپاس خدای را که با وجود سالخوردگی، اسماعیل و اسحاق را به من بخشید. به راستی پروردگار من شنونده دعاست. (39) پروردگارا، مرا برپادارنده نماز قرار ده، و از فرزندان من نیز. پروردگارا، و دعای مرا بپذیر. (40) پروردگارا، روزی که حساب برپا می‏شود، بر من و پدر و مادرم و بر مؤمنان ببخشای.» (41) و خدا را از آنچه ستمکاران می‏کنند غافل مپندار. جز این نیست که [کیفر] آنان را برای روزی به تأخیر می‏اندازد که چشمها در آن خیره می‏شود. (42) شتابان سر برداشته و چشم بر هم نمی‏زنند و [از وحشت‏] دلهایشان تهی است. (43) و مردم را از روزی که عذاب بر آنان می‏آید بترسان. پس آنان که ستم کرده‏اند می‏گویند: «پروردگارا، ما را تا چندی مهلت بخش تا دعوت تو را پاسخ گوییم و از فرستادگان [تو] پیروی کنیم.» [به آنان گفته می‏شود:] «مگر شما پیش از این سوگند نمی‏خوردید که شما را فنایی نیست؟ (44) و در سراهای کسانی که بر خود ستم روا داشتند سکونت گزیدید، و برای شما آشکار گردید که با آنان چگونه معامله کردیم، و مثلها برای شما زدیم.» (45) و به یقین آنان نیرنگ خود را به کار بردند، و [جزای‏] مکرشان با خداست، هر چند از مکرشان کوه‏ها از جای کنده می‏شد. (46)

پروردگارا، مسلیما تو آنچه را ما پنهان می‏کنیم و آنچه را آشکار می‏سازیم می‏دانی، و چیزی در زمین و آسمان بر خدا پنهان نیست. (38) سپاس و ستایش خدایی راست که به من در سر پیری اسماعیل و اسحاق را بخشید، حقیا که پروردگار من شنونده و اجابت‏کننده دعا است. (39) پروردگارا، مرا برپادارنده نماز قرار ده و از اولاد من (نیز نمازگزاران قرار ده)، و ای پروردگار، دعای مرا اجابت نما. (40) پروردگارا، بر من و بر پدر و مادرم و بر مؤمنان ببخشای در روزی که حساب برپا می‏شود. (41) و هیچگاه خدا را از آنچه ستمکاران انجام می‏دهند غافل مپندار جز این نیست که آنها را مهلت می‏دهد برای روزی که چشم‏ها در آن روز (از هول محشر) خیره می‏گردد. (42) در حالی که گردن کشیده و سر به بالا نموده‏اند بدون آنکه پلک بزنند و دل‏های آنها (از غایت دهشت) خالی (از هر توجه) است. (43) و مردم را بیم ده از روزی که عذاب بر آنها فرا رسد، پس کسانی که ستم کرده‏اند گویند: پروردگارا، تا مدت کمی (عذاب) ما را به تأخیر بینداز تا دعوت تو را بپذیریم و از فرستادگانت پیروی کنیم. (به آن‌ها گفته می‌شود) آیا شما نبودید که پیش از این سوگند می‌خورید که ما را هیچ زوال و فنایی نیست؟! (44) و در منازل کسانی که بر خود ستم کرده بودند ساکن شدید و برای شما روشن شد که با آنان چگونه رفتار کردیم (با چه عذاب‏هایی آنها را نابود نمودیم) و مثال‏ها برای شما زدیم (اما تأثیری در شما نکرد). (45) و بی‏تردید آنها مکرهای خود را (علیه پیامبران ما) پیاده کردند با آنکه مکرشان (علم به آن از ازل و راه مقابله با آن در دنیا و کیفرش در آخرت) در نزد خداوند است هر چند مکرشان به شدتی بود که از آن کوه‏ها از جای برکنده می‏شد. (46)