سوره بقره – آیه ۲۸۲

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هنگامی که مدیون شدید به دِینی تا مهلت علامت‌گذاری شده، پس بنویسید آن را و باید بنویسد بین شما نویسنده‌ای به عدالت و نباید ابا کند نویسنده که بنویسد همان‌گونه که آموخت او را الله، پس بنویسد و باید املا کند کسی که بر (گردن) او است حق و تقوا پیشه نماید الله، پروردگارش را و کم نگذارد از آن چیزی را. پس اگر کسی که بر او حق است بی‌خرد باشد یا ضعیف یا نمی‌تواند که املا کند او، پس املا کند سرپرستش به عدالت و به شهادت بگیرید دو شاهد از مردانتان، پس اگر نباشد دو مرد، پس یک مردی و دو زن از کسانی که رضایت دارید از شاهدان، تا اگر گم کرد یکی از آن دو زن، پس یادآوری می‌کند یکی از آن دو زن دیگر را و ابا نکنند شاهدان هنگامی که دعوت شدند و ملول نشوید که می‌نویسید آن را کوچک یا بزرگ تا مهلتش. این شما را عادلانه‌تر است نزد الله و استوارتر برای شهادت و نزدیک‌تر که شک نکنید مگر که تجارتی نقدی (که) دست به دست می‌کنید آن را بینتان، پس نیست بر شما گناهی که ننویسد آن را و شاهد بگیرید هنگامی که داد و ستد می‌کنید و ضرر نرسد نویسنده و نه شاهد را و اگر انجام دهید، پس به یقین آن فسقی است بر شما و تقوا پیشه کنید الله را در حالی که می‌آموزد شما را الله و الله به هر چیزی همیشه عالم است. (۲۸۲)

شما که ایمان دارید! اگر بهمدیگر وامی به مدت معین دادید آنرا بنویسید. نویسنده‏ای میان شما، بدرستی نویسد. و نویسنده از نوشتن، چنانکه خدایش آموخته، دریغ نکند، بنویسد! و کسی که حق بعهده اوست املا کند. از خدا، پروردگار خویش، بترسد و چیزی از آن نکاهد. اگر کسی که حق بعهده اوست بیخرد باشد یا کم خرد و املا کردن نتواند، سرپرست وی بدرستی املا کند. و دو گواه از مردان خویش بگواهی گیرید. و اگر دو مرد نباشند، یک مرد و دو زن از گواهانی که رضایت دهید تا اگر یکیشان از یاد برد یکی از آنها بخاطر آن دیگر بیارد، و چون گواهان دعوت شدند دریغ نکنند. از نوشتن وام کوچک یا بزرگ، بمدت آن، ملول مشوید. که این، نزد خدا، درست‏تر است و برای گواهی دادن، استوارتر و برای تردید نکردن شما، مناسبتر. مگر آنکه معامله‏ای نقد باشد که ما بین خودتان دهید و گیرید، گناهی بر شما نیست که ننویسید. و چون معامله کردید گواه گیرید. نویسنده و گواه زیان نبینند. و اگر بکردید، این بدکاری با خودتان است. از خدا بترسید، خدا شما را تعلیم میدهد که خدا بهمه چیز داناست (۲۸۲)

ای کسانی که ایمان آورده‏اید، هر گاه به وامی تا سررسیدی معین، با یکدیگر معامله کردید، آن را بنویسید. و باید نویسنده‏ای [صورت معامله را] بر اساس عدالت، میان شما بنویسد. و هیچ نویسنده‏ای نباید از نوشتن خودداری کند همان گونه [و به شکرانه آن‏] که خدا او را آموزش داده است. و کسی که بدهکار است باید املا کند، و او [نویسنده‏] بنویسد. و از خدا که پروردگار اوست پروا نماید، و از آن، چیزی نکاهد. پس اگر کسی که حق بر ذمه اوست، سفیه یا ناتوان است، یا خود نمی‏تواند املا کند، پس ولی او باید با [رعایت‏] عدالت، املا نماید. و دو شاهد از مردانتان را به شهادت طلبید، پس اگر دو مرد نبودند، مردی را با دو زن، از میان گواهانی که [به عدالت آنان‏] رضایت دارید [گواه بگیرید]، تا [اگر] یکی از آن دو [زن‏] فراموش کرد، [زن‏] دیگر، وی را یادآوری کند. و چون گواهان احضار شوند، نباید خودداری ورزند. و از نوشتن [بدهی‏] چه خرد باشد یا بزرگ، ملول نشوید، تا سررسیدش [فرا رسد]. این [نوشتن‏] شما، نزد خدا عادلانه‏تر، و برای شهادت استوارتر، و برای اینکه دچار شک نشوید [به احتیاط] نزدیکتر است، مگر آنکه داد و ستدی نقدی باشد که آن را میان خود [دست به دست‏] برگزار می‏کنید در این صورت، بر شما گناهی نیست که آن را ننویسید. و [در هر حال‏] هر گاه داد و ستد کردید گواه بگیرید. و هیچ نویسنده و گواهی نباید زیان ببیند، و اگر چنین کنید، از نافرمانی شما خواهد بود. و از خدا پروا کنید، و خدا [بدین گونه‏] به شما آموزش می‏دهد، و خدا به هر چیزی داناست. (۲۸۲)

ای کسانی که ایمان آورده‏اید، هنگامی که دینی را تا مدت معینی (به خاطر گرفتن وام یا داد و ستد) به یکدیگر بدهکار شدید آن را بنویسید، و باید نویسنده‏ای (سند آن را) در میان خودتان به عدالت بنگارد، و هرگز نباید نویسنده از نوشتن آن- همان گونه که خدا به وی آموخته- امتناع ورزد، او باید بنویسد و کسی که حق به گردن اوست (بدهکار) املا کند، و از خداوند که پروردگار اوست پروا نماید و از حق چیزی را کم نگذارد، و اگر کسی که حق به گردن اوست سفیه یا ناتوان (سنیی) باشد یا (به خاطر آفت زبان) نتواند املا کند، ولیی او به عدالت املا نماید. و دو گواه از مردانتان (مردان مسلمان) را به شهادت بطلبید، و اگر دو مرد نباشد، یک مرد و دو زن را از میان گواهانی که (از دینشان) رضایت دارید گواه بگیرید، تا اگر یکی از آن دو زن فراموش نمود آن دیگری او را یادآوری نماید. و چون گواهان (برای تحمل شهادت یا اداء آن) دعوت شوند خودداری نکنند. و از نوشتن بدهیی که تا مدتی معین مهلت دارد، کوچک باشد یا بزرگ، ملول نشوید. این کار در نزد خدا عادلانه‏تر و برای گواهی استوارتر و به اینکه شک نکنید (و نزاعی برنخیزد) نزدیکتر است، مگر آنکه داد و ستدی نقدی باشد که در میان خود تبادل می‏کنید، که بر شما گناهی نیست که آن را ننویسید. و (بهتر است که) هر زمان داد و ستد کنید شاهد بگیرید، و نباید نویسنده و گواه (به واسطه زیاد و کم کردن، به صاحب حق) ضرر بزنند و نباید به نویسنده و شاهد به سبب ندادن حقشان ضرر برسد، و اگر چنین کنید برای شما فسق و گناه است. و از خدا پروا کنید، و خدا به شما می‏آموزد و خدا به همه چیز داناست. (۲۸۲)