سوره نحل – آیه 111 و 112

روزی که می‌آید هر کسی مجادله می‌کند از خودش و وفا می‌شود هر کسی آن‌چه را عمل کرده است و آن‌ها مورد ظلم قرار نمی‌گیرند. (111) و زد الله مثالی قریه‌ای را که بود امن مطمئن، می‌آمد آن را رزقش فراوان از هر مکانی، پس کفر ورزیدند به نعمت‌های الله، پس چشانید آن‌ها را الله لباس گرسنگی و ترس به (واسطه) آن‌چه می‌کردند. (112)

روزی بیاید که هر کس گرفتار دفاع خویشتن است و بهر کس هر چه کرده تمام دهند و آنها ستم نه بینند (111) خدا مثلی میزند: دهکده‏ای که امن بود و آرام و روزی آن از هر طرف بفراوانی میرسید آنگاه منکر نعمتهای خدا شد و خدا بسزای آنچه میکردند پوشش گرسنگی و ترس بر آنها کشید (112)

[یاد کن‏] روزی را که هر کس می‏آید [و] از خود دفاع می‏کند، و هر کس به آنچه کرده، بی کم و کاست پاداش می‏یابد و بر آنان ستم نمی‏رود. (111) و خدا شهری را مثل زده است که امن و امان بود [و] روزیش از هر سو فراوان می‏رسید، پس [ساکنانش‏] نعمتهای خدا را ناسپاسی کردند، و خدا هم به سزای آنچه انجام می‏دادند، طعم گرسنگی و هراس را به [مردم‏] آن چشانید. (112)

(به یاد آر) روزی که هر نفسی می‏آید در حالی که مجادله و دفاع از خویش می‏کند و به هر کسی (پاداش متناسب) آنچه کرده (و یا تجسم عینی آن) به نحو کامل داده می‏شود و به آنها ستم نمی‏شود (از استحقاقشان کم نمی‏گردد). (111) و خداوند (برای عاقبت طغیان و کفران نعمت) مثلی زده: مجتمعی را که آسوده و آرام (از دشمن و حوادث) بودند، روزیشان فراوان از همه جا می‏رسید، پس نعمت‏های خدا را ناسپاسی کردند، خداوند هم به سزای آنچه می‏کردند لباس گرسنگی و ترس را به آنها پوشانید و طعم آن را به آنها چشانید. (112)