فَألْقی عَصاهُ فَإذا هی ثُعْبانٌ مُبینٌ (107)
پس انداخت عصایش را، پس آنگاه شد اژدهایی آشکارا. (107)
پس عصای خویش را بیفکند که در دم اژدهایی بزرگ شد (107)
پس [موسی] عصایش را افکند و بناگاه اژدهایی آشکار شد. (107)
پس موسی عصای خود بیفکند، که ناگاه اژدهایی آشکار شد. (107)
