إذْ هَمَّتْ طائِفَتانِ مِنْکُمْ أنْ تَفْشَلا وَ اللّهُ وَلیُّهُما وَ عَلَی اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنونَ (۱۲۲)
هنگامی که اهتمام کردند دو گروه از شما که سستی از ترس کنند در حالی که الله سرپرست آن دو (گروه) است و بر (عهده) الله است، پس توکلکنند مؤمنان. (۱۲۲)
آندم که دو گروه از شما سر ترس و زبونی داشتند و خدا یارشان بود و مؤمنان باید بخدا توکل کنند. (۱۲۲)
آن هنگام که دو گروه از شما بر آن شدند که سستی ورزند با آنکه خدا یاورشان بود. و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند. (۱۲۲)
آن گاه که دو گروه از شما خواستند که سستی و ضعف نشان دهند (و از وسط راه جدا شده برگردند) در حالی که خدا یاور و پشتیبان آنها بود (و لذا آنها را از این فکر باز گرداند) و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل نمایند. (۱۲۲)
کتابخانه موسسه حکمت اسلامی احتجاج