وَ إذْ غَدَوْتَ مِنْ أهْلِکَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنینَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ وَ اللّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ (۱۲۱)
و هنگامی که بیرون شدی بامداد از (نزد) اهل خود، جا میدادی مؤمنان را جایگاههایی برای کارزار در حالی که الله بسیار شنوای همیشه عالم است. (۱۲۱)
و چون بامداد از بر اهل خویش در آمدی تا مؤمنان را در مواضع جنگ جادهی و خدا شنوا و داناست. (۱۲۱)
و [یاد کن] زمانی را که [در جنگ احد] بامدادان از پیش کسانت بیرون آمدی [تا] مؤمنان را برای جنگیدن، در مواضع خود جای دهی، و خداوند، شنوای داناست. (۱۲۱)
و (به یاد آر) هنگامی که بامدادان از میان اهل خود (در جنگ احد) بیرون شدی در حالی که مؤمنان را برای جنگ در اردوگاههایی جای میدادی، و خداوند همواره شنوا (ی گفتگوها) و دانا (به اندیشههایتان) است. (۱۲۱)
کتابخانه موسسه حکمت اسلامی احتجاج