سوره نحل – آیات 116 تا 124

و نگویید برای آن‌چه توصیف می‌کند زبان‌هایتان دروغ که این حلال است و این حرام، تا افترا بزنید بر الله دروغی را. به یقین کسانی که افترا می‌زند به الله دروغی را، رستگار نمی‌شوند. (116) متاع اندکی است و برای آن‌ها عذاب بسیار دردناکی است. (117) و بر کسانی که یهودی شدند، حرام کردیم آن‌چه را حکایت کردیم بر تو از قبل و ظلم نمی‌کنیم آن‌ها را، ولیکن خودشان را ظلم می‌کنند. (118) سپس به یقین پروردگارت برای کسانی که عمل کردند بدی را به جهالت، سپس توبه کردند از بعد آن و اصلاح کردند، به یقین پروردگارت از بعد آن، قطعاً بسیار پوشش‌دهنده (اعمال) (مؤمنان را به صورت خاص) همیشه بخشاینده (119) به یقین ابراهیم، بود امتی فرمان‌بردار الله، حق‌گرا و هرگز نبود از مشرکان. (120) شکرگزاری برای نعمت‌های او، برگزید او را و هدایت کردش به سوی صراط مستقیم. (121) و دادیم او را در دنیا حسنه و به یقین او در آخرت، قطعاً از صالحان است. (122) سپس وحی کردیم به سوی تو که تبعیت کن آیین ابراهیم حق‌گرا را و نباش از مشرکان. (123) این است و جز این نیست قرار داد شنبه را بر کسانی که اختلاف کردند در آن و به یقین پروردگارت قطعاً حکم می‌کند بین آن‌ها زمان قیامت در آن‌چه در آن اختلاف می‌ورزیدند. (124)

بر آنچه زبانتان وصف میکند، بدروغ مگویید که این حلالست و این حرام که دروغ بخدا بندید، کسانی که دروغ بخدا میبندند رستگار نمیشوند (161) تمتعی است ناچیز و عذابی دارند الم انگیز (117) برای کسانی که یهودی شده‏اند، آنچه را از پیش برای تو نقل کردیم، حرام کرده‏ایم، ما ستمشان نکردیم بلکه آنها بخودشان ستم میکردند (118) آنگاه پروردگارت نسبت بکسانی که از روی نادانی بدی کرده‏اند و از پی آن توبه آورده‏اند و بصلاح آمده‏اند، پروردگارت از پی آن، آمرزگار است و رحیم (119) ابراهیم پیشوایی بود فرمانبر خدا و از مشرکان نبود (120) سپاسدار نعمتهای خدا بود که ویرا برگزید و راهبرش شد براهی مستقیم (121) در این دنیا وی را نکویی دادیم و هم او در آخرت از شایستگانست (122) آنگاه بتو وحی کردیم که آیین معتدل ابراهیم را پیروی کن که از مشرکان نبود (123) شنبه گرفتن برای کسانی که در مورد آن اختلاف کرده بودند مقرر شد، پروردگارت روز قیامت در باره چیزی که در آن اختلاف میکرده‏اند، میان آنها داوری میکند (124)

و برای آنچه زبان شما به دروغ می‏پردازد، مگویید: «این حلال است و آن حرام» تا بر خدا دروغ بندید، زیرا کسانی که بر خدا دروغ می‏بندند رستگار نمی‏شوند. (116) [ایشان راست‏] اندک بهره‏ای، و [لی‏] عذابشان پر درد است. (117) و بر کسانی که یهودی شدند، آنچه را قبلا بر تو حکایت کردیم، حرام گردانیدیم، و ما بر آنان ستم نکردیم، بلکه آنها به خود ستم می‏کردند. (118) [با این همه‏] پروردگار تو نسبت به کسانی که به نادانی مرتکب گناه شده، سپس توبه کرده و به صلاح آمده‏اند، البته پروردگارت پس از آن آمرزنده مهربان است. (119) به راستی ابراهیم، پیشوایی مطیع خدا [و] حق‏گرای بود و از مشرکان نبود. (120) [و] نعمتهای او را شکرگزار بود. [خدا] او را برگزید و به راهی راست هدایتش کرد. (121) و در دنیا به او نیکویی و [نعمت‏] دادیم و در آخرت [نیز] از شایستگان خواهد بود. (122) سپس به تو وحی کردیم که: «از آیین ابراهیم حق‏گرای پیروی کن، [چرا که‏] او از مشرکان نبود.» (123) [بزرگداشت‏] شنبه، بر کسانی که در باره آن اختلاف کردند مقرر گردید، و قطعا پروردگارت روز رستاخیز میان آنها در باره چیزی که در مورد آن اختلاف می‏کردند، داوری خواهد کرد. (124)

و بر طبق آنچه زبان‏های شما به دروغ چیزی می‏گوید، (و بی‏دلیل حکم به حلیییت و حرمت می‏کند) مگویید این حلال است و این حرام، تا بر خدا دروغ بندید (و در دین او بدعت نهید) البته کسانی که بر خدا دروغ می‏بندند هرگز رستگار نمی‏شوند. (116) (نتیجه این بدعت‏ها برای آنها) برخورداری اندکی است، و عذابی دردناک خواهند داشت. (117) و بر کسانی که یهودی شدند آنچه را که قبلا (در آیه 146 انعام) بر تو بازگو کردیم حرام نمودیم. و ما بر آنها ستم نکردیم و لکن آنها بر خود ستم می‏کردند. (118) سپس مسلیما پروردگار تو نسبت به کسانی که از روی نوعی نادانی (غفلت از عظمت حق و غلبه هوای نفس) مرتکب گناه گشته‏اند، آن گاه پس از وقوع آن توبه کرده و هم خود صالح شدند و هم (گذشته‏ها را) اصلاح نمودند، البته پروردگارت پس از آن بسیار آمرزنده و مهربان است. (119) به راستی ابراهیم (به تنهایی به لحاظ کمالات انسانی‏اش، به سان) امیتی بود، و یا در مدتی از عصر خود به تنهایی مصداق یک امت اسلامی بود، فروتن و مطیع خدا و حق‏گرا بود، و هیچ گاه از مشرکان نبود (نه به شرک در وجود و نه در ربوبیت و عبادت و طاعت). (120) شکرگزار نعمت‏های خدا بود خدا او را (به رسالت و نبوت سپس به امامت و خلیت) برگزید و به سوی راهی راست هدایت نمود. (121) و او را در دنیا زندگانی نیکی (مقبولیت میان امم، طول عمر، اولاد صالح و ثروت سرشار) دادیم، و البته او در آخرت از صالحان خواهد بود. (122) سپس به تو وحی کردیم که از آیین ابراهیم (راه و روش او در پذیرش توحید، مبارزه با شرک و اصول دین او و امیهات فروع شریعتش) پیروی کن، زیرا او حق‏گرا بود و از مشرکان نبود. (123) و جز این نیست که شنبه بر کسانی مقرر شد که در آن اختلاف کردند (تعظیم و تعطیل مطلق آن روز به عنوان مجازات، بر یهودانی تشریع شد که در حرمت پیشین صید آن روز اختلاف کردند، برخی نپذیرفتند و برخی نیرنگ نمودند) و حتما پروردگارت در روز قیامت میان آنها در تمام آنچه در آن اختلاف می‏کردند داوری خواهد کرد. (124)