وَ لَوْ أنَّ لِکُلِّ نَفْسٍ ظَلَمَتْ ما فی الْأرْضِ لاَفْتَدَتْ بِهِ وَ أسَرّوا النَّدامَةَ لَمّا رَأوُا الْعَذابَ وَ قُضیَ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَ هُمْ لا یُظْلَمونَ (۵۴)
و اگر که برای هر کسی که ظلم کرد آنچه در زمین بود، قطعاً فدیه میداد به آن و پنهان دارند ندامت را هنگامی که ببینند عذاب را و قضاوت میشود بینشان به قسط و آنها مورد ستم قرار نمیگیرند. (۵۴)
هر که ستم کرده، اگر همه مال جهان را داشته باشد، خواهد که بعوض خویش دهد. و چون عذاب را به بینند پشیمانی کنند، میانشان بانصاف داوری شود و ستم نبینند (۵۴)
و اگر، برای هر کسی که ستم کرده است، آنچه در زمین است میبود، قطعا آن را برای [خلاصی و] بازخرید خود میداد. و چون عذاب را ببینند پشیمانی خود را پنهان دارند، و میان آنان به عدالت داوری شود و بر ایشان ستم نرود. (۵۴)
و (در روز قیامت) اگر برای هر کسی که ستم کرده همه آنچه در روی زمین است بوده باشد قطعا آن را فدای خود میکند (تا از عذاب برهد). و هنگامی که عذاب را ببینند (از شرمساری) پشیمانی خود را پنهان میکنند و میان آنها به عدالت داوری میشود و آنان مورد ستم قرار نمیگیرند. (۵۴)
کتابخانه موسسه حکمت اسلامی احتجاج