سوره توبه – آیه ۹۲

و نه بر کسانی که هنگامی که آن که آمد تو را تا حملشان کنی، گفتی: «نمی‌یابم آن‌چه حملتان کنم بر آن»، بازگشتند و چشمانشان پر شده بود از اشک اندوه که نیافتند آن‌چه انفاق کنند. (۹۲)

و نه بر کسانی که چون پیش تو آمدند که مرکوبشان دهی، گفتی: چیزی ندارم که شما را بر آن سوار کنم و برفتند و دیدگانشان از اشک پر بود که چیزی برای خرج کردن ندارند (۹۲)

و [نیز] گناهی نیست بر کسانی که چون پیش تو آمدند تا سوارشان کنی [و] گفتی: «چیزی پیدا نمی‏کنم تا بر آن سوارتان کنم»، برگشتند، و در اثر اندوه، از چشمانشان اشک فرو می‏ریخت که [چرا] چیزی نمی‏یابند تا [در راه جهاد] خرج کنند. (۹۲)

و نه (گناهی است) بر کسانی که چون به نزد تو آمدند که آنها را سوار (مرکبی) کنی و تو گفتی: مرکبی ندارم که شما را بر آن بنشانم، برگشتند در حالی که چشمانشان از اندوه، اشک فرو می‏بارید که چرا چیزی نمی‏یابند که (در راه جهاد) انفاق کنند! (۹۲)