سوره بقره – آیه ۲۰۴ تا ۲۰۵
وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یُشْهِدُ اللّهَ عَلی ما فی قَلْبِهِ وَ هُوَ ألَدُّ الْخِصامِ (۲۰۴)
وَ إذا تَوَلَّی سَعی فی الْأرْضِ لِیُفْسِدَ فیها وَ یُهْلِکَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللّهُ لا یُحِبُّ الْفَسادَ (۲۰۵)
و از مردم کسی است که به شگفت می‌آورد تو را سخنش در زندگی نزدیک‌تر (دنیا) و شاهد می‌گیرد الله را (بر) آنچه در قلبش است، در حالی که او بسیار سختْ دشمن است (۲۰۴) و هنگامی که روی گرداند (از نزد تو)، راه افتد در زمین تا فساد کند در آن و نابود کند کشتزار و نسل را در حالی که الله دوست نمی‌دارد فساد را (۲۰۵)
از جمله مردم کسی است که گفتار وی در باره زندگی این دنیا ترا بشگفت آورد و خدا را بر آنچه بدل دارد گواه گیرد و او سختترین دشمنان است (۲۰۴) و چون برود، در زمین بکوشد، تا در آن فساد کند و کشت و دام را تباه کند، و خدا فساد را دوست ندارد (۲۰۵)
و از میان مردم کسی است که در زندگی این دنیا سخنش تو را به تعجب وامیدارد، و خدا را بر آنچه در دل دارد گواه می‌گیرد، و حال آنکه او سختترین دشمنان است. (۲۰۴) و چون برگردد [یا ریاستی یابد] کوشش میکند که در زمین فساد نماید و کشت و نسل را نابود سازد، و خداوند تباهکاری را دوست ندارد. (۲۰۵)
و از مردم کس هست که گفتارش در زندگی دنیا تو را به شگفت می‌آورد و خدا را بر آنچه در دل دارد گواه می‌گیرد در حالی که سرسختترین دشمنان است. (۲۰۴) و چون روی گرداند (و از نزد تو بیرون رود، یا چون سرپرست کاری شود) در زمین به راه افتد تا در آن فساد کند و کشت و نسل را نابود نماید، و خداوند فساد را دوست ندارد. (۲۰۵)
