لا یُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إلاَّ مَنْ ظُلِمَ وَ کانَ اللّهُ سَمیعاً عَلیماً (۱۴۸)
دوست نمیدارد الله آشکار کردم به بدی از سخن را مگر کسی که مورد ظلم قرار گرفته و باشد الله بسیار شنوای همیشه عالم. (۱۴۸)
خدا، آشکار کردن گفتار بد را دوست ندارد مگر از آنکه ستم دیده باشد و خدا شنواست و دانا. (۱۴۸)
خداوند، بانگ برداشتن به بدزبانی را دوست ندارد، مگر [از] کسی که بر او ستم رفته باشد، و خدا شنوای داناست. (۱۴۸)
خداوند بدگویی بلند و آشکار (مانند غیبت، بهتان، نکوهش، سعایت و نفرین) را دوست ندارد (کراهت تشریعی شدید یا خفیف دارد) جز برای کسی که بر او ستم رفته باشد، و خداوند همواره شنوا و داناست. (۱۴۸)
کتابخانه موسسه حکمت اسلامی احتجاج