سوره آل عمران – آیه 187 و 188
وَ إذْ أخَذَ اللّهُ میثاقَ الَّذینَ أوتوا الْکِتابَ لَتُبَیِّنُنَّهُ لِلنّاسِ وَ لا تَکْتُمونَهُ فَنَبَذوهُ وَراءَ ظُهورِهِمْ وَ اشْتَرَوْا بِهِ ثَمَناً قَلیلاً فَبِئْسَ ما یَشْتَرونَ (187)
لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ یَفْرَحونَ بِما أتَوْا وَ یُحِبّونَ أنْ یُحْمَدوا بِما لَمْ یَفْعَلوا فَلا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفازَةٍ مِنَ الْعَذابِ وَ لَهُمْ عَذابٌ ألیمٌ (188)
و هنگامی که گرفت الله پیمان محکمی کسانی را که داده شدند کتاب: «قطعاً آشکار کنید آن را برای مردم و کتمان نکنید و نیافکنید آن را عقب پشتهایتان و معامله کنید به (واسطه) آن بهای اندکی را»، پس بد چیزی است آنچه معامله میکنند. (187) به حساب نیاورید کسانی را که شادمانی میکنند به آنچه آوردهاند و دوست میدارند که مورد ستایش قرار گیرند به آنچه انجام ندادهاند، پس به حساب نیاور ایشان را به رستگاریِ از عذاب، در حالی که برای آنها عذاب بسیار دردناکی است. (188)
و چون خدا از آنها که کتابشان دادهاند، پیمان گرفت که کتاب خدا را برای مردم بیان کنید و آنرا نهان مکنید آنگاه پیمان را پشت سر انداختند و آنرا ببهائی اندک فروختند و چه بد است چیزی که میخرند. (187) مپندار آنکسان که باعمال خویش شادمانی میکنند، و دوست دارند برای کارهایی که نکردهاند ستوده شوند، مپندارشان که از عذاب رهایی یابند که عذابی الم انگیز دارند. (188)
و [یاد کن] هنگامی را که خداوند از کسانی که به آنان کتاب داده شده، پیمان گرفت که حتما باید آن را [به وضوح] برای مردم بیان نمایید و کتمانش مکنید. پس، آن [عهد] را پشت سر خود انداختند و در برابر آن، بهایی ناچیز به دست آوردند، و چه بد معاملهای کردند. (187) البته گمان مبر کسانی که بدانچه کردهاند شادمانی میکنند و دوست دارند به آنچه نکردهاند مورد ستایش قرار گیرند، قطعا گمان مبر که برای آنان نجاتی از عذاب است، [که] عذابی دردناک خواهند داشت. (188)
و (به یاد آر) هنگامی که خداوند از کسانی که به آنها کتاب (آسمانی) داده شد پیمان گرفت، که البته باید (حقایق) آن را برای مردم بیان کنید و پنهان مدارید، پس آن (کتاب و پیمان) را به پشت سر خود افکندند (نادیده گرفتند) و در مقابل آن اندک بهایی به دست آوردند، پس بد چیزی است آنچه پیوسته به دست میآورند. (187) هرگز گمان مبر کسانی که به آنچه به جا آوردهاند (از کتمان آیات کتاب آسمانی و منع مردم از اسلام) شادمانی میکنند و دوست دارند به آنچه نکردهاند ستایش شوند، آری گمان مبر که آنها نجاتی از عذاب دارند، بلکه آنها را عذابی دردناک است. (188)