سوره آل عمران – آیه 162 تا 167

آیا پس کسی که تبعیت کرده است رضای الله را، مانند کسی است که قرین شده به خشمی از (جانب) الله و جایگاهش جهنم است و بد سرانجامی است؟ (162) آن‌ها را درجاتی است نزد الله و الله همیشه بینا است به آن‌چه عمل می‌کنند. (163) قطعاً به تحقیق منت نهاد الله بر مؤمنان، هنگامی که مبعوث کرد در آن‌ها فرستاده‌ای از خودشان. تلاوت می‌کند بر آن‌ها آیاتش را و پاکیزه می‌گرداند آن‌ها را و می آموزد آن‌ها را کتاب و حکمت در حالی که بودند از قبل قطعاً در گمراهی آشکاری. (164) آیا و آن گاه که اصابت کند شما را مصیبتی، به تحقیق اصابت داده بودید دو مانند آن را، گفتید: «چگونه است این؟!» بگو: «آن از نزد خودتان است.» به یقین الله بر هر چیزی بسیار قادر است. (165) و آن‌چه اصابت کرد شما را زمانی (که) ملاقات کردند دو جمعیت، پس به اذن الله بود و تا معلوم دارد مؤمنان را. (166) و تا معلوم دارد کسانی را که نفاق ورزیدند و گفته شد آن‌ها را: «بیایید، کارزار کنید در راه الله یا دفاع کنید.» گفتند: «اگر علم داشتیم کارزار را، قطعاً پیروی می‌کردیم شما را.» آن‌ها به کفر، آن زمان نزدیک‌تر بودند از آن‌ها به ایمان. می‌گفتند به دهان‌هایشان آن‌چه نیست در قلب‌هایشان و الله عالم‌ترین است به آن‌چه کتمان می‌کردند. (167)

چگونه مانند تواند بود آنکه پیرو رضای خدا بوده با آنکه قرین خشم خداست و جهنم جای اوست که سر انجامیست بد. (162) ، آنها نزد خدا بدرجه‏ها مختلفند و خدا به آنچه میکنند بیناست. (163) خدا بر مؤمنان منت نهاد که میانشان پیمبری برانگیخت از خودشان که آیه‏های خدا را برای‏شان بخواند و پاکشان کند و کتاب و حکمتشان آموزد و گرچه از پیش در ضلالی آشکار بودند. (164) چرا وقتی شما را صدمه‏ای رسید که دو برابر آنرا رسانیده بودید گفتید: این از کجا بما رسید؟ بگو این از جانب خودتان بود که خدا بر همه چیز تواناست. (165) آنچه روز تلاقی دو گروه بشما رسید باذن خدا بود تا مؤمنان را معلوم دارد (166) و نیز کسانیرا که نفاق کرده‏اند معلوم دارد [همان کسان‏] که [چون‏] گفتندشان: بیایید در راه خدا کارزار کنید یا بدفاع پردازید، گفتند: اگر جنگ آزموده بودیم پیرو شما میشدیم، در آن هنگام ایشان بکفر از ایمان نزدیکتر بودند، بزبانهای خویش چیزها میگفتند که در دلهاشان نبود و خدا بآنچه نهان میداشتند داناتر است. (167)

آیا کسی که خشنودی خدا را پیروی می‏کند، چون کسی است که به خشمی از خدا دچار گردیده و جایگاهش جهنم است؟ و چه بد بازگشتگاهی است. (162) [هر یک از] ایشان را نزد خداوند درجاتی است، و خدا به آنچه می‏کنند بیناست. (163) به یقین، خدا بر مؤمنان منت نهاد [که‏] پیامبری از خودشان در میان آنان برانگیخت، تا آیات خود را بر ایشان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت به آنان بیاموزد، قطعا پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند. (164) آیا چون به شما [در نبرد احد] مصیبتی رسید- [با آنکه در نبرد بدر] دو برابرش را [به دشمنان خود] رساندید- گفتید: «این [مصیبت‏] از کجا [به ما رسید]؟» بگو: «آن از خود شما [و ناشی از بی‏انضباطی خودتان‏] است.» آری! خدا به هر چیزی تواناست. (165) و روزی که [در احد] آن دو گروه با هم برخورد کردند، آنچه به شما رسید به اذن خدا بود [تا شما را بیازماید] و مؤمنان را معلوم بدارد (166) همچنین کسانی را که دو رویی نمودند [نیز] معلوم بدارد. و به ایشان گفته شد: «بیایید در راه خدا بجنگید یا دفاع کنید.» گفتند: «اگر جنگیدن می‏دانستیم مسلما از شما پیروی می‏کردیم.» آن روز، آنان به کفر نزدیکتر بودند تا به ایمان. به زبان خویش چیزی می‏گفتند که در دلهایشان نبود، و خدا به آنچه می‏نهفتند داناتر است (176)

پس آیا کسی که از رضای خدا پیروی کرده همانند کسی است که (به سوی حق) با خشم خدا بازگشته و جایگاه او جهنم است؟! و آن بد بازگشتگاهی است. (162) آنها (مؤمنان و کافران) در نزد خدا طبقاتی هستند (هر یک از دو گروه نسبت به دیگری و هر گروهی نسبت به افراد خود طبقه‏بندی شده‏اند) و خدا به آنچه می‏کنند بیناست. (163) به یقین خداوند بر مؤمنان منیت نهاد آن گاه که در میان آنها فرستاده‏ای از خودشان (نه از فرشته و نه از جن) برانگیخت که آیات او را بر آنها می‏خواند و پاکشان می‏گرداند و کتاب (آسمانی) و احکام شریعت و معارف عقلی به آنها می‏آموزد، و حقیقت این است که آنان پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند. (164) و آیا آن گاه که به شما مصیبتی رسید (در جنگ احد هفتاد نفر کشته دادید) که البته دو برابر آن را شما (به آنها) رسانده بودید (در جنگ بدر هفتاد نفر آنها را کشته و هفتاد نفر را اسیر کرده بودید) می‏گویید: این مصیبت چگونه و از کجاست؟! بگو: از جانب خودتان است (زیرا در جنگ بدر گفتید هفتاد اسیر را به فدیه آزاد می‏کنیم بعدا به عدد آنها کشته می‏دهیم و نیز در این جنگ از دستور پیامبر تخلف کردید) همانا خداوند بر همه چیز تواناست. (165) و آنچه (از شکست بزرگ و کشته شدن هفتاد نفر در جنگ احد) روزی که دو گروه با هم برخورد کردند، به شما رسید به اذن و ترخیص خدا بود (تا شما را بیازماید) و تا مؤمنین را معلوم بدارد (و علم ازلیش بر معلوم فعلی منطبق گردد). (166) و تا معلوم بدارد کسانی را که نفاق ورزیدند و (چون) به آنها گفته شد بیایید در راه خدا بجنگید یا (از حریم خود) دفاع کنید، گفتند: اگر ما آشنا به جنگ بودیم حتما از شما پیروی می‏کردیم! آنها به کفر در آن روز نزدیکتر بودند تا ایمان آنها همواره به دهان‏های خود چیزی را می‏گویند که در دل‏هایشان نیست، و خدا به آنچه کتمان می‏کنند داناتر است. (167)