حدیث ۳۵۱۹۵

۳۵۱۹۵- ۷-[۱] مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بِإسْنادِهِ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعیدٍ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَمّادٍ عَنِ الْحَلَبی عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ: سَألْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یقْتُلُ ابْنَهُ أ یقْتَلُ بِهِ قالَ لا وَ لا یرِثُ أحَدُهُما الْآخَرَ إذا قَتَلَهُ.
——————————
[۱]– التهذیب ۱۰- ۲۳۸- ۹۴۸، أورده عن الکافی فی الحدیث ۷ من الباب ۷ من أبواب موانع الارث.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از محمد بن ابی‌عمیر از حماد بن عثمان از عبیدالله بن علی الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

این حدیث، بر خلاف حدیث چهارم همین باب که معتبر نبود، معتبر است. این حدیث هم مانند حدیث چهارم، دو قسمت اصلی دارد، قسمت اول که معافیت از قصاص را در مورد خاصی مطرح می‌کند که مکرر در همین باب دیدیم و مطلب دوم، محرومیت ارث قاتل از مقتول است، یعنی اگر قاتل در دایره وراث بود، از ارث محروم می‌شود. البته در این‌جا سخنی از عمد و خطأ نیست، لذا اگر اطلاق را بگیریم، نباید فرقی بین قتل عمدی و خطئی بگذاریم، اما اگر شواهد و قرائن خارجیه را در نظر بگیریم، خواهیم دید که این محرومیت، مربوط به قتل عمدی است که إن شاء الله در جای خود به آن خواهیم پرداخت.