حدیث ۳۵۱۴۵

۳۵۱۴۵- ۲-[۱] وَ بِإسْنادِهِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی عَنْ أبی‌الْمَغْراءِ عَنِ الْحَلَبی عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ: سَألْتُهُ عَنْ رَجُلٍ ینَفِّرُ بِرَجُلٍ فَیعْقِرُهُ وَ تَعْقِرُ دابَّتُهُ رَجُلاً آخَرَ قالَ هُوَ ضامِنٌ لِما کانَ مِنْ شَیءٍ.
——————————
[۱]– التهذیب ۱۰- ۲۱۲- ۸۳۷.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به احمد بن محمد بن عیسی الاشعری که معتبر درجه یک است، از محمد بن یحیی الخزاز از ابوامغراء، حمید بن مثنی از عبیدالله بن علی الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

در این حدیث آمده است که فردی، سواری را رم می‌دهد، یا می‌ترساند و چهارپای او به فردی صدمه می‌زند. تکلیف چیست؟ امام علیه‌السلام می‌فرمایند که هر چه شود، او ضامن آن است، یعنی کسی که سوار را رم داده یا ترسانده. کاملا هم طبیعی است. این‌جا این فرد است که عامل اتفاقاتی بوده و در نتیجه این، او است که مسؤول این اتفاقات است و باید پاسخ‌گو باشد و جبران کند. حالا این‌که قصدش چه بوده و چه کرده، نوع مسؤولیت و ضمانت را مشخص می‌کند.