حدیث 35033
35033- 13-[1] وَ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ مَسْرورٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَمِّهِ عَبْدِاللهِ بْنِ عامِرٍ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ حَفْصِ بْنِ الْبَخْتَریِّ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ: إنَّ امْرَأةً عُذِّبَتْ فی هِرَّةٍ رَبَطَتْها حَتَّی ماتَتْ عَطَشاً.
——————————
[1]– عقاب الأعمال- 327- 6.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از جعفر بن محمد بن مسرور از حسین بن محمد بن عامر از عبدالله بن عامر از محمد بن ابی‌عمیر از حفص بن بختری روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
1. این روایت به وضوح نشان می‌دهد که کشتن بی‌دلیل حیوانات با رنج و عذاب، خودش مستوجب عذاب است، انسان ولو غیر مؤمن که دیگر جای خود دارد.
2. حالا ممکن است کسی بگوید که عذاب به جهت کشتن نبوده، بلکه کشتن همراه عذاب بوده است. ظاهر این روایت این‌گونه است، اما خاطرم هست در مباحثاتی که با جمعی از دوستان طلبه درباره حقوق حیوانات داشتم، این حدیث را هم روایت کردم و کسی گفت که شاید عذاب به خاطر کشتن نبوده است، بلکه به خاطر عذاب کشیدن گربه بوده است. دوستان همه خندیدند و واقعاً آن‌جا جوابی غیر از خنده هم نداشت، چون قبلش کلی روایت خوانده بودیم که کشتن هر حیوانی بدون دلیل عقلی و شرعی ممنوع و عصیان از الله تعالی است. عذاب دادن که دیگر قوز بالای قوز است.