حدیث 1042

1042- 23-[1] عَلی بْنُ الْحُسَینِ الْموسَوی الْمُرْتَضَی فی رِسالَةِ الْمُحْکَمِ وَ الْمُتَشابِهِ نَقْلاً مِنْ تَفْسیرِ النُّعْمانی بِإسْنادِهِ الْآتی عَنْ إسْماعیلَ بْنِ جابِرٍ عَنِ الصّادِقِ عَنْ آبائِهِ عَنْ أمیرِالْمُؤْمِنینَ ع فی حَدیثٍ قالَ: وَ الْمُحْکَمُ مِنَ الْقُرْآنِ مِمّا تَأْویلُهُ فی تَنْزیلِهِ- مِثْلُ قَوْلِهِ تَعالَی یا أیها الَّذینَ آمَنوا إذا قُمْتُمْ إلَی الصَّلاةِ فَاغْسِلوا وُجوهَکُمْ- وَ أیدیکُمْ إلَی الْمَرافِقِ وَ امْسَحوا بِرُؤُسِکُمْ- وَ أرْجُلَکُمْ إلَی الْکَعْبَینِ[2] – وَ هَذا مِنَ الْمُحْکَمِ الَّذی تَأْویلُهُ فی تَنْزیلِهِ- لا یحْتاجُ تَأْویلُهُ إلَی أکْثَرَ مِنَ التَّنْزیلِ- ثُمَّ قالَ[3] وَ أمّا حُدودُ الْوُضوءِ فَغَسْلُ الْوَجْهِ وَ الْیدَینِ وَ مَسْحُ الرَّأْسِ- وَ الرِّجْلَینِ وَ ما یتَعَلَّقُ بِها[4] – وَ یتَّصِلُ سُنَّةٌ واجِبَةٌ عَلَی مَنْ عَرَفَها وَ قَدَرَ عَلَی فِعْلِها.
——————————
[1]– المحکم و المتشابه 16.
[2]– المائدة 5- 6.
[3]– المصدر نفسه المحکم و المتشابه 79.
[4]– فی المصدر- بهما.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام غیر معتبر است.
شریف مرتضی این حدیث را از احمد بن سعید بن عقده از احمد بن یوسف بن یعقوب الجعفی از اسماعیل بن مهران بن احمد بن ابی‌نصر از حسن بن علی بن ابی‌حمزه البطائنی از پدرش از اسماعیل بن جابر روایت کرده است که احمد بن یوسف الجعفی از ثقات درجه دو و علی بن ابی‌حمزه البطائنی از ثقات مشروط است. سایرین همه از ثقات درجه یک هستند، مگر حسن بن علی بن ابی‌حمزه که ضعیف و کذاب است.

این حدیث هم معتبر نیست، لذا فقط متنش را مرور می‌کنیم و می‌گذریم.
از امام صادق علیه‌السلام، به واسطه پدرانشان از امیر مؤمنان علیه‌السلام روایت شده است که محکم از قرآن آن چیزی است که تأویلش در تنزیلش است ماند آیه وضو و این از محکی است که تأویلش در تنزیلش است و تأویلش نیازی به بیش از تنزیل ندارد. سپس فرمودند که حدود وضو شستن صورت و دو دست و مسح سر و دو پا است و آن‌چه متعلق و متصل به آن است. سنت واجب بر کسی که شناخت آن را و قادر بود بر انجامش.