حدیث 1009

1009- 1-[1] مُحَمَّدُ بْنُ عَلی بْنِ الْحُسَینِ بِإسْنادِهِ عَنْ عُبَیدِاللهِ بْنِ عَلی الْحَلَبی قالَ: سُئِلَ أبوعَبْدِاللهِ ع عَنِ الرَّجُلِ أ ینْبَغی لَهُ أنْ ینامَ وَ هُوَ جُنُبٌ فَقالَ یکْرَهُ ذَلِکَ حَتَّی یتَوَضَّأ.
أقولُ: وَ یأْتی ما یدُلُّ عَلَی ذَلِکَ فی مَحَلِّهِ إنْ شاءَ اللهُ[2].
——————————
[1]– الفقیه 1- 83- 179، و أورده فی الحدیث 1 من الباب 25 من أبواب الجنابة.
[2]– یأتی فی الحدیث 6 من الباب 25 من أبواب الجنابة.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را به طریق خود در الفقیه به عبیدالله بن علی الحلبی که معتبر درجه یک است، روایت کرده است که خود عبیدالله الحلبی هم از ثقات درجه یک است.
* * *
مجلسی اول: طریق الصدوق إلیه صحیح بطریقین (رو).

ابتدا عرض کنم که ما در این باب، فقط همین حدیث را داریم که معتبر است و بقیه معتبر نیست. در این حدیث هم آمده است که آیا شایسته است که فرد، در حالی که جنب است، بخوابد؟ امام علیه‌السلام هم در جواب می‌فرمایند که کراهت دارد، تا زمانی که وضو بگیرد.
با این حساب معلوم می‌شود که خوابیدن فرد جنب، اگر وضو بگیرد، کراهت ندارد و در غیر این صورت کراهت دارد، لذا فعلا فقط با قسمت اول فرمایش شیخ حر، موافقت داریم و نَه بیشتر.