حدیث 996

996- 7-[1] وَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ موسَی بْنِ الْمُتَوَکِّلِ عَنْ عَلی بْنِ الْحُسَینِ السَّعْدَآبادی عَنْ أحْمَدَ بْنِ أبی‌عَبْدِاللهِ الْبَرْقی عَنْ أبیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنانٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ: مَنْ جَدَّدَ وُضوءَهُ لِغَیرِ حَدَثٍ[2] جَدَّدَ اللهُ تَوْبَتَهُ مِنْ غَیرِ اسْتِغْفارٍ.
وَ رَواهُ فی الْفَقیهِ[3] مُرْسَلاً وَ کَذا الْحَدیثانِ قَبْلَهُ.
——————————
[1]– ثواب الأعمال 33- 2.
[2]– فی المصدر- صلاة.
[3]– الفقیه 1- 41- 82.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام غیر معتبر است.
شیخ صدوق این حدیث را از محمد بن موسی بن متوکل از علی بن حسین السعدآبادی از احمد بن محمد بن خالد البرقی از پدرش از محمد بن سنان از مفضل بن عمر روایت کرده است که دو نفر اول و محمد بن بن خالد البرقی از ثقات درجه یک و احمد البرقی و مفضل بن عمر از ثقات مشروط هستند، اما محمد بن سنان از مشاهیر کذابون است.
شیخ صدوق هم شبیه این حدیث را در الفقیه به صورت مرسل نقل کرده است که مرسلات ایشان هم از قاعده کلی مرسلات خارج نیست. (مرسلات کتب اربعه)

این روایت هم بر مبنای ما معتبر نیست، لذا ضمن این‌که قبول داریم، وضو روی وضو پسندیده است، اما این‌که وضو روی وضو، در غیر مغرب و صبح، موجب کفاره گناهان و تجدید توبه و مانند اینها است، دلیلی نداریم.