حدیث 995
995- 6-[1] وَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلی ماجیلَوَیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یحْیی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أحْمَدَ عَنْ عَلی بْنِ أبیالصَّقْرِ عَنْ أبیقَتادَةَ عَنِ الرِّضا ع قالَ: تَجْدیدُ الْوُضوءِ لِصَلاةِ الْعِشاءِ یمْحو لا وَ اللهِ وَ بَلَی وَ اللهِ.
——————————
[1]– ثواب الأعمال 33- 1، و رواه فی الفقیه 1- 41- 81.
طریق این حدیث به معصوم علیهالسلام غیر معتبر است.
شیخ صدوق این حدیث را به طریق خود در الفقیه به محمد بن علی ماجیلویه که معتبر درجه یک است، از محمد بن احمد بن یحیی بن عمران از علی بن ابیالصقر از ابوقتاده روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر دو نفر. یکی محمد بن احمد بن یحیی بن عمران از ثقه مشروط است و دیگری علی بن ابیالصقر که مجهول است و راهی برای توثیق او نیست.
در این حدیث ادعا شده است که تجدید وضوی نماز عشاء، قسمها را محو میکند. طریق حدیث معتبر نیست و ترجیح میدهم که درگیر توضیح متن نشوم. فقط اینکه به واسطه این حدیث نمیتوان استحبابی برای تجدید وضوی نماز عشا، قائل شد. البته اگر قائل به تسامح در ادله سنن باشد، ممکن است به این حدیث استناد کند، اما امثال بنده که چنین نظری نداریم، به کارمان نمیآید و بر این باوریم که امید دادن به خود و دیگران، بر اساس حدیثی که معتبر نیست، کار پسندیدهای نیست. البته عرض من این نیست که وضو روی وضو، خوب نیست، خیر، پیش از دیدیم که وضو روی وضو، خوب است و برای مغرب و صبح هم، تصریح و تأکید شده است، اما برای عشاء، روایت معتبری نداریم و فقط به قاعده کلی میگوییم، پسندیده است.