حدیث 987

987- 1-[1] مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بِإسْنادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلی بْنِ مَحْبوبٍ عَنِ الْعَبّاسِ عَنْ سَعْدانَ عَنْ عَبْدِاللهِ بْنِ سِنانٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ سَمِعْتُهُ یقولُ مَنْ طَلَبَ حاجَةً وَ هُوَ عَلَی غَیرِ وُضوءٍ فَلَمْ تُقْضَ فَلا یلومَنَّ إلّا نَفْسَهُ.
مُحَمَّدُ بْنُ عَلی بْنِ الْحُسَینِ قالَ: قالَ الصّادِقُ ع وَ ذَکَرَ مِثْلَهُ[2].
——————————
[1]– التهذیب 1- 359- 1077.
[2]– الفقیه 3- 157- 3578، و یأتی فی الحدیث 1 من الباب 30 من أبواب مقدمات التجارة.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به محمد بن علی بن محبوب که معتبر درجه یک است، از عباس بن معروف از سعدان بن مسلم از عبدالله بن سنان روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ صدوق هم شبیه این حدیث را در الفقیه به صورت مرسل نقل کرده است که مرسلات ایشان هم از قاعده کلی مرسلات خارج نیست. (مرسلات کتب اربعه)
* * *
علامه مجلسی: مجهول (مل).

این حدیث می‌گوید کسی برای طلب حاجتی اقدام کند، در حالی که وضو ندارد، چنان‌چه به دست نیاورد، کسی را جز خودش ملامت نکند. از این حدیث معلوم می‌شود که با داشتن وضو، امید برای دریافت و رسیدن به حاجت بیش‌تر می‌شود، اما نمی‌توان گفت که با داشتن وضو، قطعا به خواسته خود خواهد رسید، کما این‌که این حدیث نمی‌گوید که با نداشتن وضو، امکان رسیدن به خواسته و حاجت، به کل منتفی است. پس حدیث عملا در تشویق این است که وقتی خواسته‌ای داری، وضو بگیر، حالا این خواسته ممکن است در قالب دعا به شکل متعارف بین ما باشد، یا هر اقدامی در راستای رسیدن به آن‌چه مورد نظر انسان است.