حدیث 747
747- 4-[1] وَ بِإسْنادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلی بْنِ مَحْبوبٍ عَنِ الْهَیثَمِ بْنِ أبی‌مَسْروقٍ النَّهْدی عَنِ الْحَکَمِ بْنِ مِسْکینٍ عَنْ سَماعَةَ قالَ: قُلْتُ لِأبی‌الْحَسَنِ موسَی ع إنّی أبولُ ثُمَّ أتَمَسَّحُ بِالْأحْجارِ فَیجیءُ مِنّی الْبَلَلُ[2]– ما یفْسِدُ سَراویلی قالَ لَیسَ بِهِ بَأْسٌ.
——————————
[1]– التهذیب 1- 51- 150، و الاستبصار 1- 56- 165.
[2]– فی المصدر- بعد استبرائی.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به محمد بن علی بن محبوب که معتبر درجه یک است، از هیثمک بن ابی‌مسروق النهدی از حکم بن مسکین از سماعه بن مهران روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول (مل).
باز در این حدیث، مانند بسیاری احادیث دیگری که در باب مایعات خارج شده از احلیل داشتیم، حرفی از استبرای متعارف نیست. حتی در این حدیث، طهارت با آب هم نیست. راوی می‌گوید که من بول کردم و با سنگی محل ادرار را مسح و پاک کردم. بعد رطوبتی یافتم که حتی شلوار مرا آلوده کرد. امام علیه‌السلام می‌فرمایند که مشکلی نیست. در این جا هم مانند احادیث متعدد باب قبل و حدیث اول همین باب، امام علیه‌السلام بدون هیچ قید و شرط و توضیح اضافه می‌فرمایند که اشکالی ندارد، یعنی به آن توجه نکن، پس می‌توان نتیجه گرفت که نَه ناقض وضو است و نه نجس است و این در حالی است که مطمئن هستیم، مقداری ادارار همراه آن است.