حدیث 743 و جمع‌بندی این باب (موقت)
743- 19-[1] قالَ وَ روی أنَّ الْمَذْی وَ الْوَدْی بِمَنْزِلَةِ الْبُصاقِ وَ الْمُخاطِ فَلا یغْسَلُ مِنْهُما الثَّوْبُ وَ لا الْإحْلیلُ.
أقولُ: وَ تَقَدَّمَ ما یدُلُّ عَلَی ذَلِکَ[2] وَ یأْتی ما یدُلُّ عَلَیهِ هُنا[3] وَ فی النَّجاساتِ[4].
——————————
[1]– الفقیه 1- 66- 150.
[2]– تقدم ما یدلّ علی ذلک فی الباب 1، 2، و الحدیث 10 من الباب 7 و الحدیث 5 من الباب 9 من هذه الأبواب.
[3]– یأتی فی الباب 13 من هذه الأبواب.
[4]– یأتی فی الحدیث 1 من الباب 16، و الباب 17 من النجاسات.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام غیر معتبر است.
شیخ صدوق این حدیث را در الفقیه به صورت مرسل روایت کرده است که مرسلات ایشان هم از قاعده کلی مرسلات استثنا نیست. (مرسلات کتب اربعه)
متن این حدیث هم به قرینه روایات متعددی که پیش از این داشتیم، تأیید می‌شود.
* جمع‌بندی این باب (موقت):
1. مذی و وذی و ودی، هیچ کدام ناقض وضو نیستند، مگر مطمئن باشیم همراه آن‌ها مقدار قابل ملاحظه‌ای بول یا منی خارج شده است. طبیعتا اگر شک داشته باشیم، یا به عبارت دیگر احتمال دهیم، لازم نیست به این شک و احتمال خود توجه کنیم که در این‌باره ذیل ابواب بعدی بیش‌تر خواهیم گفت.
2. البته اگر همراه مایع خارج شده از مجرای ادرار فرد، مقدار قابل ملاحظه‌ای بول یا منی باشد که از بو یا شکل و شمایل آن می‌تواند معلوم شود، وضو نقش می‌شود. کما این‌که بعضی افراد مانند خانم‌ها بعد از زایمان یا افراد مسن، ناخواسته و بدون کنترل مایعی از آن‌ها خارج می‌شود که کاملا معلوم است که ادرار است. این‌ها ناقض وضو هستند.
3. و نهایتا این‌که وضو بعد از همه این‌ها مستحب، بلکه بسیار مسحب است.