حدیث 727

727- 3-[1] وَ عَنْهُ عَنْ أبیهِ عَنْ حَمّادٍ عَنْ حَریزٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قالَ: سَألْتُ أباجَعْفَرٍ ع عَنِ الْمَذْی یسیلُ حَتَّی یصیبَ الْفَخِذَ قالَ لا یقْطَعُ صَلاتَهُ وَ لا یغْسِلُهُ مِنْ فَخِذِهِ إنَّهُ لَمْ یخْرُجْ مِنْ مَخْرَجِ الْمَنی إنَّما هُوَ بِمَنْزِلَةِ النُّخامَةِ.
وَ رَواهُ الصَّدوقُ فی الْعِلَلِ عَنْ أبیهِ عَنْ عَلی بْنِ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ مِثْلَهُ[2].
——————————
[1]– الکافی 3- 40- 4.
[2]– علل الشرائع 296- 2.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از حماد بن عیسی از حریز بن عبدالله از محمد بن مسلم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ صدوق این حدیث را از پدرش از علی بن ابراهیم به باقی سند روایت کرده است که این‌ها هم از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن (مر).

این روایت شبیه حدیث قبل است که اگر مذی زیاد بود و حتی به ران‌ها هم رسید، نماز قطع نمی‌شود، یعنی وضو هم نقض خراب نمی‌شود. غسل هم لازم نیست، چرا که این مذی از مخرح منی، یا به تعبیر امروزی از غدد منی خارج نمی‌شود و خلاصه در حکم منی نیست، که گفتیم بله! نیست. مذی در اصل ترشحات غدد پروستات است که هم جنس این غدد فرق دارد، هم محل ترشح فرق دارد، هم جنس ترشح و هم کاربرد آن. خلاصه همه چیزش فرق دارد. در نهایت هم می‌گویند که مذی به منزله نخامه است، یعنی نباید به آن توجه کرد.
مخرج منی هم که همان غدد منی می‌شود که منی از آن خارج می‌شود.