حدیث ۷۱۰

۷۱۰- ۷-[۱] وَ عَنْهُ عَنْ فَضالَةَ وَ مُحَمَّدِ بْنِ أبی‌عُمَیرٍ عَنْ مُعاویةَ بْنِ عَمّارٍ قالَ: سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ ع عَنِ الرَّجُلِ یعْبَثُ بِذَکَرِهِ فی الصَّلاةِ الْمَکْتوبَةِ فَقالَ لا بَأْسَ بِهِ.
——————————
[۱]– التهذیب ۱- ۳۴۶- ۱۰۱۴، و الاستبصار ۱- ۸۸- ۲۸۲ من غیر أن یذکر محمّد بن أبی‌عمیر، و أورده فی الحدیث ۲ من الباب ۲۶ من أبواب القواطع.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از فضاله بن ایوب و محمد بن ابی‌عمیر از معاویه بن عمار روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح (مل).

«یبعث بذکره»، یعنی آلت تناسلیش را بمالد، یا به آن ور برود، حتی اگر موجب برانگیختگی آن شود. البته این کار در نماز کار پسندیده‌ای نیست و مناسب است انسان حواسش به نمازش باشد، اما به هر حال پیش آمد، نماز را به هم نمی‌زند. این حدیث هم ربطی مستقیمی به وضو ندارد و در مورد نماز است. البته این‌جا هم می‌توان گفت که چون برای نماز مشکلی ایجاد نشده و می‌توان آن را ادامه داد، پس وضو هم نقض نشده است.