حدیث ۷۰۱

۷۰۱- ۱-[۱] مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنِ الْمُفیدِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أبیهِ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِاللهِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی عَنْ عَلی بْنِ الْحَکَمِ عَنْ مُعاویةَ بْنِ مَیسَرَةَ قالَ: سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ ع عَنْ إنْشادِ الشِّعْرِ هَلْ ینْقُضُ الْوُضوءَ قالَ لا.
وَ رَواهُ الصَّدوقُ مُرْسَلاً[۲]
أقولُ: وَ یدُلُّ عَلَی ذَلِکَ ما تَقَدَّمَ مِنْ حَصْرِ النَّواقِضِ فی عِدَّةِ أحادیثَ[۳].
——————————
[۱]– التهذیب ۱- ۱۶- ۳۷، و الاستبصار ۱- ۸۶- ۲۷۵.
[۲]– الفقیه ۱- ۶۳- ۱۴۲.
[۳]– تقدم فی عدة أحادیث فی الأبواب ۱، ۲، ۳، و فی الحدیث ۱۰ من الباب ۷ من هذه الأبواب.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ الطائفه این حدیث را از شیخ مفید از احمد بن محمد بن حسن بن ولید از پدرش از سعد بن عبدالله القمی از احمد بن محمد بن عیسی الاشعری از علی بن حکم از معاویه بن میسره روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر نفر آخر که از ثقات درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را در الفقیه به صورت مرسل روایت کرده است که مرسلات ایشان هم از قاعده کلی مرسلات استثنا نیست. (مرسلات کتب اربعه)
* * *
علامه مجلسی: مجهول به معاویه … (مل).
* * *
مجلسی اول: رواه الشیخ فی الصحیح … (رو).

طبیعی است که شعر و سرودن، نباید ناقض وضو باشد، چرا که خارج از حصری است که در نواقض وضو دیدیم. این‌جا هم امام علیه‌السلام، تصریح می‌فرمایند. حالا این سؤال پیش می‌آید که چرا چنین سؤالی برای راوی پیش آمده است؟! شاید پاسخ را در حدیث سوم همین باب بپذیریم. ان شاء الله.