حدیث 693
693- 7-[1] وَ عَنِ الْمُفیدِ عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ[2] عَنْ أبیهِ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِاللهِ وَ[3] مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَینِ بْنِ الْخَطّابِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشیرٍ عَنْ أبی‌حَبیبٍ الْأسَدی عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ سَمِعْتُهُ یقولُ فی الرَّجُلِ یرْعُفُ وَ هُوَ عَلَی وُضوءٍ قالَ یغْسِلُ آثارَ الدَّمِ وَ یصَلّی.
——————————
[1]– التهذیب 1- 14- 30، و الاستبصار 1- 85- 269.
[2]– فی الاستبصار 1- 85- 269 أبی‌القاسم جعفر بن محمّد.
[3]– فی الاستبصار 1- 85- 269 عن.
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ صدوق این حدیث را از یخ مفید از احمد بن محمد بن حسن بن ولید از پدرش از سعد بن عبدالله القمی و محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب از جعفر بن بشیر از ابوحبیب الاسدی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر نفر آخر که از ثقات درجه دو است.
در بعضی نسخ سعد بن عبدالله از محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب آمده است که در این صورت هم حدیث معتبر درجه دو است.
* * *
علامه مجلسی: مجهول (مل).
در این حدیث هم می‌فرمایند که اگر فردی خون‌دماغ شد و وضو داشت، فقط آثار خون را بشوید و نماز بگذارد که معلوم می‌شود، خون‌دماغ، ناقض وضو نیست.