حدیث 676

676- 3-[1] وَ عَنْ عَلی بْنِ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیرٍ عَنِ ابْنِ أُذَینَةَ عَنْ أبی‌أُسامَةَ قالَ: سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ ع عَنِ الْقَیءِ هَلْ ینْقُضُ الْوُضوءَ قالَ لا[2].
وَ رَواهُ الشَّیخُ بِإسْنادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یعْقوبَ مِثْلَهُ[3].
——————————
[1]– الکافی 3- 36- 9.
[2]– ورد فی هامش المخطوط ما نصه- قال العلامة فی التذکرة القیء لا ینقض الوضوء سواء قل أو کثر و کذا ما یخرج من غیر السبیلین کالدم و البصاق و الرعاف و غیر ذلک ذهب إلیه علماؤنا- و نقله عن جماعة من الصحابة و غیرهم- للأصل و لقولهم (علیهم‌السلام) لا ینقض الوضوء إلّا ما خرج من طرفیک أو النوم. ، و قال أبوحنیفة- القیء إذا کان ملء الفم أوجب الوضوء و إلّا فلا و غیره إن کان نجسا و سال أوجب الوضوء. و فیه روایة أخری- أنّه إن خرج قدر ما یعفی عن غسله و هو قدر الشبر لم یوجب الوضوء. (منه قده)” راجع التذکرة 1- 10″.
[3]– التهذیب 1- 13- 25، و الاستبصار 1- 83- 259.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از محمد بن ابی‌عمیر از عمر بن اذینه از ابواسامه روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به ثقةالاسلام الکلینی که معتبر درجه یک است، به باقی سند الکافی روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن (مر). حسن (مل).

این رواین به نوعی در راستای روایت قبل است که استفراغ، ناقض وضو نیست و نکته خاصی ندارد.