حدیث ۶۷۱

۶۷۱- ۴-[۱] وَ بِإسْنادِهِ عَنِ الْحُسَینِ بْنِ سَعیدٍ عَنْ حَمّادٍ عَنْ حَریزٍ عَمَّنْ أخْبَرَهُ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع فی الرَّجُلِ یسْقُطُ مِنْهُ الدَّوابُ[۲] وَ هُوَ فی الصَّلاةِ قالَ یمْضی فی[۳] صَلاتِهِ وَ لا ینْقُضُ ذَلِکَ وُضوءَهُ.
——————————
[۱]– التهذیب ۱- ۱۱- ۲۱، و الاستبصار ۱- ۸۱- ۲۵۵.
[۲]– فی نسخة-” الدود”، منه قده.
[۳]– فی نسخة-” علی”، منه قده.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از حماد بن عیسی از حریز بن عبدالله از من اخبره روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر نفر آخر که ابتداء مجهول است، اما به واسطه حریز بن عبدالله، توثیق درجه دو می‌شود.
* * *
علامه مجلسی: مرسل (مل).

۱. در بعضی از نسخ به جای دواب، الدود آمده است، یعنی کرم.
۲. دواب؛ از ریشه دب‌ب است به معنای حرکت آرام و خفیف. به همین جهت به حشرات هم دواب می‌گویند. دواب حصری در معنای حشره ندارد و هر جنبده‌ای را شامل می‌شود، از جمله انسان و سایر حیوانات، خصوصا اگر حرکت سریع نداشته باشند. البته در این‌جا قاعدتا منظور همان حشرات و موجودات کوچک هستند.
۳. با توجه به آن‌چه گفته شد، این حدیث مطلب جدید‌تری درباره وضو، نسبت به احادیث قبل ندارد. فقط درباره نماز می‌گوید که نماز هم باطل نیست و نماز را ادامه دهد.