حدیث ۶۵۶

۶۵۶- ۶-[۱] وَ عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیلِ عَنْ أبی‌الصَّبّاحِ الْکِنانی عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ ع قالَ: سَألْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یَخْفِقُ وَ هُوَ فی الصَّلاةِ فَقالَ إنْ کانَ لا یَحْفَظُ حَدَثاً مِنْهُ إنْ کانَ فَعَلَیْهِ الْوُضوءُ وَ إعادَةُ الصَّلاةِ وَ إنْ کانَ یَسْتَیقِنُ أنَّهُ لَمْ یُحْدِثْ فَلَیْسَ عَلَیهِ وُضوءٌ وَ لا إعادَةٌ.
——————————
[۱]– التهذیب ۱- ۷- ۸، و الاستبصار ۱- ۸۰- ۲۵۰.

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام غیر معتبر است.
شیخ الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از محمد بن فضیل الصیرفی از ابوالصباح الکنانی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند، مگر محمد بن فضیل الصیرفی که ضعیف است.
* * *
علامه مجلسی: مجهول (مل).

حدیث معتبر نیست و از آن می‌گذریم. فقط یک نکته در مورد «یخفق» عرض کنم. «یخفق» هم به معنای تکان دادن سر است و هم کنایه از چرتی است که سر انسان تعادل خود را یک لحظه از دست می‌دهد و دوباره بالا می‌آورد و این مسأله تکرار می‌شود. یا مثلا کمی تلو تلو می‌خورد.
به نظر می‌رسد متن حدیث هم با روایات استصحاب که در باب اول دیدیم، خیلی هماهنگ نباشد، هر چند توجیه‌پذیر هست.