حدیث 9892

(9892) الکافی (ح 15318): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ وَ غَیْرِهِ عَنْ مُعاویَةَ بْنِ عَمّارٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «لَمّا خَرَجَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله فی غَزْوَةِ الْحُدَیْبیَةِ، خَرَجَ فی ذی الْقَعْدَةِ. فَلَمّا انْتَهَی إلَی الْمَکانِ الَّذی أحْرَمَ فیهِ، أحْرَموا وَ لَبِسوا السِّلاحَ. فَلَمّا بَلَغَهُ أنَّ الْمُشْرِکینَ قَدْ أرْسَلوا إلَیْهِ خالِدَ بْنَ الْوَلیدِ لِیَرُدَّهُ، قالَ: «ابْغونی رَجُلاً، یَأْخُذُنی عَلَی غَیْرِ هَذا الطَّریقِ.» فَأُتیَ بِرَجُلٍ مِنْ مُزَیْنَةَ أوْ مِنْ جُهَیْنَةَ. فَسَألَهُ، فَلَمْ یُوافِقْهُ. فَقالَ: «ابْغونی رَجُلاً غَیْرَهُ.» فَأُتیَ بِرَجُلٍ آخَرَ، إمّا مِنْ مُزَیْنَةَ وَ إمّا مِنْ جُهَیْنَةَ.» قالَ: «فَذَکَرَ لَهُ، فَأخَذَهُ مَعَهُ حَتَّی انْتَهَی إلَی الْعَقَبَةِ. فَقالَ: «مَنْ یَصْعَدْها، حَطَّ اللهُ عَنْهُ کَما حَطَّ اللهُ عَنْ بَنی‌إسْرائیلَ، فَقالَ لَهُمُ: «ادْخُلوا الْبابَ سُجَّداً» … «نَغْفِرْ لَکُمْ خَطایاکُمْ»»». قالَ: «فَابْتَدَرَها خَیْلُ الْأنْصارِ، الْأوْسِ وَ الْخَزْرَجِ.» قالَ: «وَ کانوا ألْفاً وَ ثَمانَمِائَةٍ. فَلَمّا هَبَطوا إلَی الْحُدَیْبیَةِ، إذا امْرَأةٌ مَعَها ابْنُها عَلَی الْقَلیبِ. فَسَعَی ابْنُها هارِباً. فَلَمّا أثْبَتَتْ أنَّهُ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، صَرَخَتْ بِهِ: «هَؤُلاءِ الصّابِئونَ، لَیْسَ عَلَیْکَ مِنْهُمْ بَأْسٌ.» فَأتاها رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، فَأمَرَها، فَاسْتَقَتْ دَلْواً مِنْ ماءٍ. فَأخَذَهُ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، فَشَرِبَ وَ غَسَلَ وَجْهَهُ. فَأخَذَتْ فَضْلَتَهُ، فَأعادَتْهُ فی الْبِئْرِ. فَلَمْ تَبْرَحْ حَتَّی السّاعَةِ وَ خَرَجَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله. فَأرْسَلَ إلَیْهِ الْمُشْرِکونَ أبانَ بْنَ سَعیدٍ فی الْخَیْلِ، فَکانَ بِإزائِهِ. ثُمَّ أرْسَلوا الْحُلَیْسَ. فَرَأی الْبُدْنَ وَ هیَ تَأْکُلُ بَعْضُها أوْبارَ بَعْضٍ. فَرَجَعَ وَ لَمْ یَأْتِ رَسولَ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ قالَ لِأبی‌سُفْیانَ: «یا أباسُفْیانَ! أما وَ اللهِ! ما عَلَی هَذا حالَفْناکُمْ عَلَی أنْ تَرُدّوا الْهَدْیَ عَنْ مَحِلِّهِ.» فَقالَ: «اسْکُتْ! فَإنَّما أنْتَ أعْرابیٌّ.» فَقالَ: «أما وَ اللهِ! لَتُخَلّیَنَّ عَنْ مُحَمَّدٍ وَ ما أرادَ أوْ لَأنْفَرِدَنَّ فی الْأحابیشِ.» فَقالَ: «اسْکُتْ! حَتَّی نَأْخُذَ مِنْ مُحَمَّدٍ وَلْثاً.» فَأرْسَلوا إلَیْهِ عُرْوَةَ بْنَ مَسْعودٍ وَ قَدْ کانَ جاءَ إلَی قُرَیْشٍ فی الْقَوْمِ الَّذینَ أصابَهُمُ الْمُغیرَةُ بْنُ شُعْبَةَ. کانَ خَرَجَ مَعَهُمْ مِنَ الطّائِفِ وَ کانوا تُجّاراً، فَقَتَلَهُمْ وَ جاءَ بِأمْوالِهِمْ إلَی رَسولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله. فَأبَی رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله أنْ یَقْبَلَها وَ قالَ: «هَذا غَدْرٌ وَ لا حاجَةَ لَنا فیهِ.» فَأرْسَلوا إلَی رَسولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، فَقالوا: «یا رَسولَ اللهِ! هَذا عُرْوَةُ بْنُ مَسْعودٍ قَدْ أتاکُمْ وَ هُوَ یُعَظِّمُ الْبُدْنَ.» قالَ: «فَأقیموها»، فَأقاموها. فَقالَ: «یا مُحَمَّدُ! مَجیءَ مَنْ جِئْتَ؟» قالَ: «جِئْتُ أطوفُ بِالْبَیْتِ وَ أسْعَی بَیْنَ الصَّفا وَ الْمَرْوَةِ وَ أنْحَرُ هَذِهِ الْإبِلَ وَ أُخَلّی عَنْکُمْ عَنْ لُحْمانِها.» قالَ: «لا! وَ اللّاتِ وَ الْعُزَّی! فَما رَأیْتُ مِثْلَکَ، رُدَّ عَمّا جِئْتَ لَهُ. إنَّ قَوْمَکَ یُذَکِّرونَکَ اللهَ وَ الرَّحِمَ أنْ تَدْخُلَ عَلَیْهِمْ بِلادَهُمْ بِغَیْرِ إذْنِهِمْ وَ أنْ تَقْطَعَ أرْحامَهُمْ وَ أنْ تُجَرّیَ عَلَیْهِمْ عَدُوَّهُمْ.» فَقالَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله: «ما أنا بِفاعِلٍ حَتَّی أدْخُلَها.»» قالَ: «وَ کانَ عُرْوَةُ بْنُ مَسْعودٍ حینَ کَلَّمَ رَسولَ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، تَناوَلَ لِحْیَتَهُ وَ الْمُغیرَةُ قائِمٌ عَلَی رَأْسِهِ. فَضَرَبَ بِیَدِهِ. فَقالَ: «مَنْ هَذا؟ یا مُحَمَّدُ!» فَقالَ: «هَذا ابْنُ أخیکَ الْمُغیرَةُ.» فَقالَ: «یا غُدَرُ! وَ اللهِ! ما جِئْتَ إلّا فی غَسْلِ سَلْحَتِکَ.»» قالَ: «فَرَجَعَ إلَیْهِمْ، فَقالَ لِأبی‌سُفْیانَ وَ أصْحابِهِ: «لا! وَ اللهِ! ما رَأیْتُ مِثْلَ مُحَمَّدٍ رُدَّ عَمّا جاءَ لَهُ.» فَأرْسَلوا إلَیْهِ سُهَیْلَ بْنَ عَمْرٍو وَ حوَیْطِبَ بْنَ عَبْدِالْعُزَّی. فَأمَرَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، فَأُثیرَتْ فی وُجوهِهِمُ الْبُدْنُ. فَقالا: «مَجیءَ مَنْ جِئْتَ؟» قالَ: «جِئْتُ لِأطوفَ بِالْبَیْتِ وَ أسْعَی بَیْنَ الصَّفا وَ الْمَرْوَةِ وَ أنْحَرَ الْبُدْنَ وَ أُخَلّیَ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ لُحْمانِها.» فَقالا: «إنَّ قَوْمَکَ یُناشِدونَکَ اللهَ وَ الرَّحِمَ أنْ تَدْخُلَ عَلَیْهِمْ بِلادَهُمْ بِغَیْرِ إذْنِهِمْ وَ تَقْطَعَ أرْحامَهُمْ وَ تُجَرّیَ عَلَیْهِمْ عَدُوَّهُمْ.»» قالَ: «فَأبَی عَلَیْهِما رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله إلّا أنْ یَدْخُلَها وَ کانَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله أرادَ أنْ یَبْعَثَ عُمَرَ. فَقالَ: «یا رَسولَ اللهِ! إنَّ عَشیرَتی قَلیلٌ وَ إنّی فیهِمْ عَلَی ما تَعْلَمُ وَ لَکِنّی أدُلُّکَ عَلَی عُثْمانَ بْنِ عَفّانَ.» فَأرْسَلَ إلَیْهِ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله، فَقالَ: «انْطَلِقْ إلَی قَوْمِکَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ، فَبَشِّرْهُمْ بِما وَعَدَنی رَبّی مِنْ فَتْحِ مَکَّةَ.» فَلَمّا انْطَلَقَ عُثْمانُ، لَقیَ أبانَ بْنَ سَعیدٍ. فَتَأخَّرَ عَنِ السَّرْحِ، فَحَمَلَ عُثْمانَ بَیْنَ یَدَیْهِ وَ دَخَلَ عُثْمانُ، فَأعْلَمَهُمْ وَ کانَتِ الْمُناوَشَةُ. فَجَلَسَ سُهَیْلُ بْنُ عَمْرٍو عِنْدَ رَسولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ جَلَسَ عُثْمانُ فی عَسْکَرِ الْمُشْرِکینَ وَ بایَعَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله الْمُسْلِمینَ وَ ضَرَبَ بِإحْدَی یَدَیْهِ عَلَی الْأُخْرَی لِعُثْمانَ وَ قالَ الْمُسْلِمونَ: «طوبَی لِعُثْمانَ! قَدْ طافَ بِالْبَیْتِ وَ سَعَی بَیْنَ الصَّفا وَ الْمَرْوَةِ وَ أحَلَّ.» فَقالَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله: «ما کانَ لِیَفْعَلَ.» فَلَمّا جاءَ عُثْمانُ، قالَ لَهُ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله: «أ طُفْتَ بِالْبَیْتِ؟» فَقالَ: «ما کُنْتُ لِأطوفَ بِالْبَیْتِ وَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله لَمْ یَطُفْ بِهِ.» ثُمَّ ذَکَرَ الْقِصَّةَ وَ ما کانَ فیها. فَقالَ لِعَلیٍّ علیه‌السلام: «اکْتُبْ «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ». فَقالَ سُهَیْلٌ: «ما أدْری؟! ما الرَّحْمَنُ الرَّحیمُ؟! إلّا أنّی أظُنُّ هَذا الَّذی بِالْیَمامَةِ وَ لَکِنِ اکْتُبْ کَما نَکْتُبُ: «بِاسْمِکَ اللّهُمَّ.» قالَ: «وَ اکْتُبْ: «هَذا ما قاضَی عَلَیْهِ رَسولُ اللهِ، سُهَیْلَ بْنَ عَمْرٍو». فَقالَ سُهَیْلٌ: «فَعَلَی ما نُقاتِلُکَ یا مُحَمَّدُ!؟» فَقالَ: «أنا رَسولُ اللهِ وَ أنا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِاللهِ.» فَقالَ النّاسُ: «أنْتَ رَسولُ اللهِ.» قالَ: «اکْتُبْ.» فَکَتَبَ: «هَذا ما قاضَی عَلَیْهِ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِاللهِ.» فَقالَ النّاسُ: «أنْتَ رَسولُ اللهِ» وَ کانَ فی الْقَضیَّةِ أنَّ مَنْ کانَ مِنّا أتَی إلَیْکُمْ، رَدَدْتُموهُ إلَیْنا وَ رَسولُ اللهِ غَیْرُ مُسْتَکْرِهٍ عَنْ دینِهِ وَ مَنْ جاءَ إلَیْنا مِنْکُمْ، لَمْ نَرُدَّهُ إلَیْکُمْ. فَقالَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله: «لا حاجَةَ لَنا فیهِمْ» وَ عَلَی أنْ یُعْبَدَ اللهُ فیکُمْ عَلانیَةً غَیْرَ سِرٍّ وَ إنْ کانوا لَیَتَهادَوْنَ السُّیورَ فی الْمَدینَةِ إلَی مَکَّةَ وَ ما کانَتْ قَضیَّةٌ أعْظَمُ بَرَکَةً مِنْها. لَقَدْ کادَ أنْ یَسْتَوْلیَ عَلَی أهْلِ مَکَّةَ الْإسْلامُ. فَضَرَبَ سُهَیْلُ بْنُ عَمْرٍو عَلَی أبی‌جَنْدَلٍ، ابْنِهِ، فَقالَ: «أوَّلُ ما قاضَیْنا عَلَیْهِ.» فَقالَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله: «وَ هَلْ قاضَیْتُ عَلَی شَیْءٍ.» فَقالَ: «یا مُحَمَّدُ! ما کُنْتَ بِغَدّارٍ.»» قالَ: «فَذَهَبَ بِأبی‌جَنْدَلٍ. فَقالَ: «یا رَسولَ اللهِ! تَدْفَعُنی إلَیْهِ؟» قالَ: «وَ لَمْ أشْتَرِطْ لَکَ.»» قالَ: «وَ قالَ: «اللّهُمَّ! اجْعَلْ لِأبی‌جَنْدَلٍ مَخْرَجاً.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر و غیر او، از معاویه بن عمار روایت کرده است که غیر ابن ابی‌عمیر، ابتداء مجهول هستند، اما اولاً به واسطه ابراهیم بن هاشم، توثیق درجه دو می‌شوند. ثانیاً این‌ها در عرض ابن ابی‌عمیر هستند که از ثقات درجه یک است. ثالثاً نشان از شهرت روایی، ولو شهرت نسبی آن است. سایرین هم از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «هنگامی که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله در غزوه حدیبیه خرج شدند، در (ماه) ذی‌القعده خارج شدند. پس هنگامی که به مکان رسیدن که در آن محرم شدند، احرام بستند و سلاح به تن کردند. پس هنگامی که به ایشان (خبر) رسید که مشرکان خالد بن ولید را به سوی ایشان فرستاده اند تا بازگرداندشان، فرمودند: «فردی را به من برسانید که مرا به غیر این راه بگیرد.» پس فردی از مزینه یا از جهینه آوردند. پس از او سؤال کرده، پس او را موافقت نکردند.پس فرمودند: «فردی غیر او پیدا کنید.» پس فرد دیگری آوردند، یا از مزینه یا از جهینه .» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس یادآوری کرده او را، پس همراه او رفت تا به عقبه رسید. پس فرمودند: «هر کس از آن بالا رود، بریزد الله از او (گناهانش را)، همانگونه که الله از بنی‌اسرائیل ریخت، پس به آن‌ها فرمود: «ادْخُلوا الْبابَ سُجَّداً» … «نَغْفِرْ لَکُمْ خَطایاکُمْ».»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس مبادرت کردن به آن گروهی انصار، اوس و خزرج.» (و در ادامه) فرمودند: «و هزار و هشت‌صد نفر بودند. پس هنگامی که فرود آمدند به سوی حدیبیه، زنی همراه فرزندش بر چاه بود. پس فرزندش سعی به فرار کرد. پس هنگامی که ثابت شد که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله است، به او فریاد زد: «این‌ها صابئان هستند. بر تو از آن‌ها سختی نیست.» پس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله نزد او رفته، پس او را امر کرده، پس دلوی از آب کشید. پس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله آن را گرفته، پس نوشید و صورتش را شست. پس اضافه آن را گرفته، پس به چاه باز گرداند. پس باقی مانده تا اکنون و خارج شد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله پس مشرکان ابان بن سعید را در میان سوارانی به سوی او فرستادند. سپس حلیس را فرستادند. پس شتران قربانی را دید در حالی که بعض آن‌ها پشم بعض دیگر را می‌خوردند. پس باز گشته و نزد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله نرفت و به ابوسفیان گفت: «ای ابوسفیان! قسم به الله! آگاه باش که ما بر این با شما پیمان نبستیم که شتران قربانی را از محلش بازگردانید.» پس (ابوسفیان) گفت: «پس همانا تو عربی بادیه‌نشین هستی. » پس (حلیس) گفت: «قسم به الله! آگاه باش که یا راه را بر محمد و آن‌چه خواست، باز می‌کنید یا احابیش را جدا می‌کنم.» پس (ابوسفیان) گفت: «ساکت باش تا از محمد پیمان سستی بگیریم.» پس عروه بن مسعود را به سوی ایشان فرستادند و (او) به سوی قریش آمده بود در میان قومی که مغیره بن شعبه با آن‌ها برخورد کرده بود. همراه آن‌ها از طائف خارج شده بود و تاجرانی بودند که آن‌ها را کشته بود و اموالشان را به سوی رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله آورده بود. پس ابا بود رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله که آن را بپذیرد و فرمودند: «این عذر است و حاجتی در آن برای ما نیست.» پس فرستادند به سوی رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله. پس گفتند: «ای رسول الله! این عروه بن مسعود است که نزد شما آمده و او قربانی‌ها را تعظیم می‌دارد.» فرمودند: «آن‌ها را به پا دارید»، پس آن‌ها را به پا داشتند.پس گفت: «ای محمد! برای چه آمده‌ای؟» فرمودند: «آمدم تا بیت (الله) را طواف کنم و سعی بین صفا و مروه کنم و این شتران را سر ببریپم و گوشتشان را برای شما بگذارم.» گفت: «خیر! قسم به لات عزی! پس مانند تو را ندیده‌ام که از آن‌چه برایش آمده‌ای باز گردد. همانا قوم تو را به الله و خویشاوندی یادآوری می‌کنند که وارد شوی بر آن‌ها به بلادشان به غیر اجازه آن‌ها خویشاوندیشان را قطع نکنی و این‌که جری کنی بر آن‌ها دشمنانشان را.» پس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «من آن را انجام نمی‌دهم تا داخل آن شوم.»» (امام علیه‌السلام در ادامه) فرمودند: «و عروه بن مسعود هنگامی که با رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله صحبت می‌کرد، به ریش ایشان دست می‌کشید و مغیره بالای سرش ایستاده بود. پس با دستش زد. پس (عروه بن مسعود) گفت: «این کیست؟ ای محمد؟» پس فرمودند: «این پسر برادرت مغیره است.» پس گفت: «ای فریب‌کار! نیامده‌ام مگر در شستن کار پَلَشت تو.»» (سپس امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس به سوی آن‌ها باز گشته پس به ابوسفیان و اصحابش گفت: «خیر! قسم به الله! ندیده‌ام مانند محمد را که باز گردد از آن‌چه برایش آمده است.» پس سهیل بن عمرو و حویطب بن عبدالعزی را به سوی ایشان فرستادند. پس امر کرد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله که پراکنده کنند مقابل آن‌ها شتران قربانی را. پس گفتند: «برای چه آمده‌ای؟» فرمودند: «آمدم تا بیت (الله) را طواف کنم و سعی بین صفا و مروه انجام دهم و قربانی‌ها را سر ببرم و بین شما و بین گوشت آن‌ها را خالی کنم.» پس گفتند: «همانا قومت تو را قسم می‌دهند به الله و خویشاوندی که داخل شوی بر آنها به بلادشان به غیر اذن آن‌ها و قطع نمایی خویشاوندیشان را و جری نمایی بر آن‌ها دشمنانشان را.»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس ابا کرد بر آن دو رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله مگر این‌که داخل آن شود و رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله اراده کرده بود که عمر را مأمور کند. پس گفت: «ای رسول الله! همانا عشیره من اندک هستند و همانا من در میان آن‌ها بر آن هستم که می‌دانی، لیکن تو را بر عثمان بن عفان راهنمایی می‌کنم.» پس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله به سوی او فرستاده، پس فرمودند: «به سوی مؤمنان از قومت جدا شو، پس بشارت بده آن‌ها را به آن‌چه وعده داده است مرا پروردگارم از فتح مکه.» پس هنگامی که عثمان جدا شد، ابان بن سعید را ملاقات کرد. پس از چهارپا عقب کشیده، پس عثمان را مقابلش حمل کرد و عثمان داخل شده، پس آن‌ها را آگاه کرد و آمادگی جنگی شد. پس سهیل بن عمر نزد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله نشست و عمر در لشگر مشرکان و رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله با مسلمانان بیعت کرد و با یکی از دستانش به دیگری شد برای عثمان و مسلمانان گفتند: «خوشا به حال عثمان! بیت (الله) را طواف کرده و سعی بین صفا و مروه نموده و از احرام خارج شد است.» پس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «انجام نخواهد داد.» پس هنگامی که عثمان آمد، رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله به او فرمودند: «آیا بیت (الله) را طواف کردی؟» پس گفت: «طواف نکردم بیت (الله) را در حالی که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله آن را طواف نکرده است.» سپس ماجرا را بیان کرد و آن‌چه در آن‌ها بود. پس به علی علیه‌السلام فرمودند: «بنویس: «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ».» پس سهیل گفت: «چه می‌دانم؟! رحمن و رحیم چیست؟! مگراین‌که گمان می‌کنم که آن است که به یمامه است، بلکه بنویس همان‌گونه که می‌نویسیم: «باسملک اللهم»». فرمودند: «و بنویس: این چیزی است که تعهد کرد بر آن رسول الله، سهیل بن عمرو را.» پس سهیل گفت: «پس برای چه با تو مبارزه می‌کنیم ای محمد!؟» پس فرمودند: «من رسول الله هستم و من محمد بن عبدالله هستم.» پس مردم گفتند: «تو رسول الله هستی.» فرمودند: «بنویس.» پس نوشت: «این چیزی است که تعمد کرد بر آن محمد بن عبدالله.» پس مردم گفتند: «تو رسول الله هستی.» و در تعهد این که هر کس از ما به سوی شما آمد، او را به سوی ما باز گردانید و رسول الله او را از دینش ناخرسند نکند و هر کس از شما به سوی ما آمد، او را به سوی شما باز نگردانیم. پس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «حاجتی به آن‌ها در میان ما نیست» و این‌که الله بندگی شود در میان شما آشکارا، غیر مخفی و این‌که مرواده کنند پارچه‌های در مدینه را به سوی مکه و نبود تعهدی بابرکت‌تر از آن. نزدیک بود که اسلام بر اهل مکه مستولی شود. پس سهیل بن عمرو به فرزندش، ابوجندل زده، پس گفت: «اولین آن‌چه بر آن تعهد کردیم.» پس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «و آیا تعهد کرده‌ایم بر چیزی؟» پس گفت: «ای محمد! پیمان‌شکن نبودی.»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس ابوجندل را برد. پس (ابوجندل) گفت: «ای رسول الله! مرا به سوی او دور می‌کنی؟» فرمودند: «و درباره تو شرط نکرده‌ام.»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «و (رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «بارالها! برای ابوجندا راه خروجی قرار بده.»»