حدیث 947

(947) التهذیب (ج 5، ح 1479): الْحُسَیْنُ بْنُ سَعیدٍ عَنِ الْحَسَنِ عَنْ زُرْعَةَ قالَ: «سَألْتُهُ عَنْ رَجُلٍ أُحْصِرَ فی الْحَجِّ. قالَ: «فَلْیَبْعَثْ بِهَدْیِهِ إذا کانَ مَعَ أصْحابِهِ وَ مَحِلُّهُ أنْ یَبْلُغَ الْهَدْیُ مَحِلَّهُ وَ مَحِلُّهُ مِنًی یَوْمَ النَّحْرِ، إذا کانَ فی الْحَجِّ وَ إذا کانَ فی عُمْرَةٍ نَحَرَ بِمَکَّةَ وَ إنَّما عَلَیْهِ أنْ یَعِدَهُمْ لِذَلِکَ یَوْماً، فَإذا کانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ فَقَدْ وَفَی وَ إنِ اخْتَلَفوا فی الْمیعادِ لَمْ یَضُرَّهُ إنْ شاءَ اللهُ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از حسن بن سعید الاهوازی از زرعه بن محمد روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن.

زرعه (بن محمد) روایت کرد: «او را از فردی سؤال کردم که در حج محصور می‌شود. فرمودند: «پس هنگامی که با یارانش است، قربانیش را می‌فرستد و محلی که قربانی را می‌رساند، محلش است و محل آن منی در روز قربانی است هنگامی که در حج باشد و هنگامی که در مکه باشد، به مکه قربانی می‌کند و این است و جز این نیست که بر او است که آن‌ها برای آن روز وعده کند،‌ پس هنگامی که آن روز شد، وفا کند و اگر در میعاد اختلاف کردند، إن شاء الله ضرری به او نمی‌رسد.»»