حدیث 946
(946) التهذیب (ج 5، ح 1469): موسَی بْنُ الْقاسِمِ عَنْ عَبْدِالرَّحْمَنِ عَنْ مُثَنًّی عَنْ زُرارَةَ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام قالَ: «إذا أُحْصِرَ الرَّجُلُ فَبَعَثَ بِهَدْیِهِ وَ آذاهُ رَأْسُهُ قَبْلَ أنْ یَنْحَرَ، فَحَلَقَ رَأْسَهُ، فَإنَّهُ یَذْبَحُ فی الْمَکانِ الَّذی أُحْصِرَ فیهِ أوْ یَصومُ أوْ یُطْعِمُ سِتَّةَ مَساکینَ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به موسی بن قاسم البجلی که معتبر درجه یک است، از عبدالرحمن بن ابی‌نجران از مثنی بن ولید از زراره بن اعین روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند
* * *
علامه مجلسی: حسن.
ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام فرمودند: «هنگامی که فردی محصور شود، پس قربانیش را بفرستد و سرش قبل آن‌که بتراشد، اذیتی ببیند، پس به یقین اوهمان‌جا که محصور شده است، ذبح می‌کند یا روضه می‌گیرد یا شش مسکین را اطعام می‌کند.»