حدیث ۸۷۶۳

(۸۷۶۳ و ۸۷۶۴) الکافی (ح ۲۴۳۳ و ۱۵۴۱۲): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ مَحْبوبٍ عَنْ جَمیلِ بْنِ صالِحٍ عَنْ سَدیرٍ قالَ: «سَألَ رَجُلٌ أباعَبْدِاللهٍ علیه‌السلام عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «فَقالوا رَبَّنا باعِدْ بَیْنَ أسْفارِنا وَ ظَلَموا أنْفُسَهُمْ»، الْآیَةَ. فَقالَ: «هَؤُلاءِ قَوْمٌ کانَتْ لَهُمْ قُرًی مُتَّصِلَةٌ، یَنْظُرُ بَعْضُهُمْ إلَی بَعْضٍ وَ أنْهارٌ جاریَةٌ وَ أمْوالٌ ظاهِرَةٌ. فَکَفَروا نِعَمَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ غَیَّروا ما بِأنْفُسِهِمْ مِنْ عافیَةِ اللهِ. فَغَیَّرَ اللهُ ما بِهِمْ مِنْ نِعْمَةٍ وَ «إنَّ اللهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّروا ما بِأنْفُسِهِمْ»، فَأرْسَلَ اللهُ «عَلَیْهِمْ سَیْلَ الْعَرِمِ». فَغَرَّقَ قُراهُمْ وَ خَرَّبَ دیارَهُمْ وَ أذْهَبَ أمْوالَهُمْ وَ أبْدَلَهُمْ مَکانَ جَنّاتِهِمْ «جَنَّتَیْنِ ذَواتَیْ أُکُلٍ خَمْطٍ وَ أثْلٍ وَ شَیْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلیلٍ».» ثُمَّ قالَ: «ذلِکَ جَزَیْناهُمْ بِما کَفَروا وَ هَلْ نُجازی إلّا الْکَفورَ».»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از حسن بن محبوب از جمیل بن صالح از سدیر بن حکیم روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن.

سدیر روایت کرد: «سؤال کرد فردی از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام از کلام الله عز و جل: «فَقالوا رَبَّنا باعِدْ بَیْنَ أسْفارِنا وَ ظَلَموا أنْفُسَهُمْ»، الآیه. پس فرمودند: «آن‌ها قومی بودند که برایشان آبادی‌های به هم متصل بود. نظر می‌کردند بعضشان به سوی بعض (دیگر) و نهارهای جاری و اموال چشم‌گیر. پس کفران کردند نعمت‌های الله عز و جل را تغییر دادند آن‌چه به خودشان بود از بخشش الله را. پس تغییر داد الله آن‌چه به آن‌ها از نعمت بود و «إنَّ اللهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّروا ما بِأنْفُسِهِمْ»، پس فرستاد الله بر آن‌ها سیل عرم را. پس غرق کرد آبادی‌های آن‌ها را و خراب کرد سرزمین‌هایشان را و برد اموالشان را و تبدیل کرد مکان باغ‌هایشان را «جَنَّتَیْنِ ذَواتَیْ أُکُلٍ خَمْطٍ وَ أثْلٍ وَ شَیْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلیلٍ».» سپس فرمودند: «ذلِکَ جَزَیْناهُمْ بِما کَفَروا وَ هَلْ نُجازی إلّا الْکَفورَ».»