حدیث ۸۲۷

(۸۲۷) الفقیه (ح ۱۸۴۴) و فضائل الأشهر (ص ۱۲۴): وَ رَوَی سُلَیْمانُ بْنُ داوُدَ الْمِنْقَریُّ عَنْ حَفْصِ بْنِ غیاثٍ النَّخَعیِّ قالَ: «سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یَقولُ: «إنَّ شَهْرَ رَمَضانَ لَمْ یَفْرِضِ اللهُ صیامَهُ عَلَی أحَدٍ مِنَ الْأُمَمِ قَبْلَنا.» فَقُلْتُ لَهُ: «فَقَوْلُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَ: «یا أیُّها الَّذینَ آمَنوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ»؟» قالَ: «إنَّما فَرَضَ اللهُ صیامَ شَهْرِ رَمَضانَ عَلَی الْأنْبیاءِ دونَ الْأُمَمِ، فَفَضَّلَ بِهِ هَذِهِ الْأُمَّةَ وَ جَعَلَ صیامَهُ فَرْضاً عَلَی رَسولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله وَ عَلَی أُمَّتِهِ.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را به طریق خود در الفقیه به سلیمان بن داود المنقری که معتبر درجه یک است، از حفص بن غیات روایت کرده است که این دو نیز ثقه درجه یک هستند.
ایشان شبیه این حدیث را در فضائل الاشهر از پدر از سعد بن عبدالله القمی از قاسم بن محمد الاصبهانی از سلیمان بن داود به باقی سند روایت کرده است که مطابق طریق شیخ در الفقیه است.

حفص بن غیاث روایت کرد: «شنیدم ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمود: «به یقین روزه ماه رمضان را الله بر احدی از امت‌های قبل ما واجب نکرده بود.» به ایشان عرض کردم: «پس کلام الله عز و جل: «یا أیُّها الَّذینَ آمَنوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ»؟» فرمودند: «این است و جز این نیست که الله روزه ماه رمضان را بر انبیا، غیر امت‌ها واجب کرد، پس به این امت فضیلت بخشید و روزه آن را بر رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله و بر امتش واجب کرد.»»