حدیث ۸۲۶۵
(۸۲۶۵ و ۹۰۰۷) الکافی (ح ۱۵۳۷۶) عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ وَ عِدَّةٌ مِنْ أصْحابِنا عَنْ سَهْلِ بْنِ زیادٍ جَمیعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبوبٍ عَنْ إبْراهیمَ بْنِ أبی‌زیادٍ الْکَرْخیِّ قالَ: «سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یَقولُ: «إنَّ إبْراهیمَ علیه‌السلام کانَ مَوْلِدُهُ بِکوثَی رُبا وَ کانَ أبوهُ مِنْ أهْلِها وَ کانَتْ أُمُّ إبْراهیمَ وَ أُمُّ لوطٍ، سارَةَ وَ وَرَقَةَ، وَ فی نُسْخَةٍ رُقَیَّةَ، أُخْتَیْنِ وَ هُما ابْنَتانِ لِلاحِجٍ وَ کانَ اللّاحِجُ نَبیّاً مُنْذِراً وَ لَمْ یَکُنْ رَسولاً وَ کانَ إبْراهیمُ علیه‌السلام فی شَبیبَتِهِ عَلَی الْفِطْرَةِ الَّتی فَطَرَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْخَلْقَ عَلَیْها حَتَّی هَداهُ اللهُ تَبارَکَ وَ تَعالَی إلَی دینِهِ وَ اجْتَباهُ وَ إنَّهُ تَزَوَّجَ سارَةَ ابْنَةَ لاحِجٍ وَ هیَ ابْنَةُ خالَتِهِ وَ کانَتْ سارَةُ صاحِبَةَ ماشیَةٍ کَثیرَةٍ وَ أرْضٍ واسِعَةٍ وَ حالٍ حَسَنَةٍ وَ کانَتْ قَدْ مَلَّکَتْ إبْراهیمَ علیه‌السلام جَمیعَ ما کانَتْ تَمْلِکُهُ. فَقامَ فیهِ وَ أصْلَحَهُ وَ کَثُرَتِ الْماشیَةُ وَ الزَّرْعُ حَتَّی لَمْ یَکُنْ بِأرْضِ کوثَی رُبا رَجُلٌ أحْسَنُ حالاً مِنْهُ وَ إنَّ إبْراهیمَ علیه‌السلام لَمّا کَسَرَ أصْنامَ نُمْرودَ، أمَرَ بِهِ نُمْرودُ. فَأوثِقَ وَ عَمِلَ لَهُ حَیْراً وَ جَمَعَ لَهُ فیهِ الْحَطَبَ وَ ألْهَبَ فیهِ النّارَ. ثُمَّ قَذَفَ إبْراهیمَ علیه‌السلام فی النّارِ لِتُحْرِقَهُ. ثُمَّ اعْتَزَلوها حَتَّی خَمَدَتِ النّارُ. ثُمَّ أشْرَفوا عَلَی الْحَیْرِ، فَإذا هُمْ بِإبْراهیمَ علیه‌السلام سَلیماً مُطْلَقاً مِنْ وَثاقِهِ. فَأُخْبِرَ نُمْرودُ خَبَرَهُ. فَأمَرَهُمْ أنْ یَنْفوا إبْراهیمَ علیه‌السلام مِنْ بِلادِهِ وَ أنْ یَمْنَعوهُ مِنَ الْخُروجِ بِماشیَتِهِ وَ مالِهِ. فَحاجَّهُمْ إبْراهیمُ علیه‌السلام عِنْدَ ذَلِکَ، فَقالَ: «إنْ أخَذْتُمْ ماشیَتی وَ مالی، فَإنَّ حَقّی عَلَیْکُمْ أنْ تَرُدّوا عَلَیَّ ما ذَهَبَ مِنْ عُمُری فی بِلادِکُمْ.» وَ اخْتَصَموا إلَی قاضی نُمْرودَ. فَقَضَی عَلَی إبْراهیمَ علیه‌السلام أنْ یُسَلِّمَ إلَیْهِمْ جَمیعَ ما أصابَ فی بِلادِهِمْ وَ قَضَی عَلَی أصْحابِ نُمْرودَ أنْ یَرُدّوا عَلَی إبْراهیمَ علیه‌السلام ما ذَهَبَ مِنْ عُمُرِهِ فی بِلادِهِمْ. فَأُخْبِرَ بِذَلِکَ نُمْرودُ. فَأمَرَهُمْ أنْ یُخَلّوا سَبیلَهُ وَ سَبیلَ ماشیَتِهِ وَ مالِهِ وَ أنْ یُخْرِجوهُ وَ قالَ: «إنَّهُ إنْ بَقیَ فی بِلادِکُمْ، أفْسَدَ دینَکُمْ وَ أضَرَّ بِآلِهَتِکُمْ.» فَأخْرَجوا إبْراهیمَ وَ لوطاً مَعَهُ علیهماالسلام مِنْ بِلادِهِمْ إلَی الشّامِ. فَخَرَجَ إبْراهیمُ وَ مَعَهُ لوطٌ لا یُفارِقُهُ وَ سارَةُ وَ قالَ لَهُمْ: «إنّی ذاهِبٌ إلی رَبّی سَیَهْدینِ»، یَعْنی بَیْتَ الْمَقْدِسِ. فَتَحَمَّلَ إبْراهیمُ علیه‌السلام بِماشیَتِهِ وَ مالِهِ وَ عَمِلَ تابوتاً وَ جَعَلَ فیهِ سارَةَ وَ شَدَّ عَلَیْها الْأغْلاقَ غَیْرَةً مِنْهُ عَلَیْها وَ مَضَی حَتَّی خَرَجَ مِنْ سُلْطانِ نُمْرودَ وَ صارَ إلَی سُلْطانِ رَجُلٍ مِنَ الْقِبْطِ یُقالُ لَهُ عَرارَةُ. فَمَرَّ بِعاشِرٍ لَهُ. فَاعْتَرَضَهُ الْعاشِرُ، لِیَعْشُرَ ما مَعَهُ. فَلَمّا انْتَهَی إلَی الْعاشِرِ وَ مَعَهُ التّابوتُ، قالَ الْعاشِرُ لِإبْراهیمَ علیه‌السلام: «افْتَحْ هَذا التّابوتَ حَتَّی نَعْشُرَ ما فیهِ.» فَقالَ لَهُ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «قُلْ ما شِئْتَ فیهِ مِنْ ذَهَبٍ أوْ فِضَّةٍ حَتَّی نُعْطیَ عُشْرَهُ وَ لا نَفْتَحَهُ.»» قالَ: «فَأبَی الْعاشِرُ إلّا فَتْحَهُ.» قالَ: «وَ غَضِبَ إبْراهیمَ علیه‌السلام عَلَی فَتْحِهِ. فَلَمّا بَدَتْ لَهُ سارَةُ وَ کانَتْ مَوْصوفَةً بِالْحُسْنِ وَ الْجَمالِ، قالَ لَهُ الْعاشِرُ: «ما هَذِهِ الْمَرْأةُ مِنْکَ؟» قالَ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «هیَ حُرْمَتی وَ ابْنَةُ خالَتی.» فَقالَ لَهُ الْعاشِرُ: «فَما دَعاکَ إلَی أنْ خَبَیْتَها فی هَذا التّابوتِ؟» فَقالَ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «الْغَیْرَةُ عَلَیْها أنْ یَراها أحَدٌ.» فَقالَ لَهُ الْعاشِرُ: «لَسْتُ أدَعُکَ تَبْرَحُ حَتَّی أُعْلِمَ الْمَلِکَ حالَها وَ حالَکَ.»» قالَ: «فَبَعَثَ رَسولاً إلَی الْمَلِکِ، فَأعْلَمَهُ. فَبَعَثَ الْمَلِکُ رَسولاً مِنْ قِبَلِهِ لِیَأْتوهُ بِالتّابوتِ. فَأتَوْا لِیَذْهَبوا بِهِ. فَقالَ لَهُمْ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «إنّی لَسْتُ أُفارِقُ التّابوتَ حَتَّی تُفارِقَ روحی جَسَدی.» فَأخْبَروا الْمَلِکَ بِذَلِکَ. فَأرْسَلَ الْمَلِکُ أنِ احْمِلوهُ وَ التّابوتَ مَعَهُ. فَحَمَلوا إبْراهیمَ علیه‌السلام و التّابوتَ وَ جَمیعَ ما کانَ مَعَهُ حَتَّی أُدْخِلَ عَلَی الْمَلِکِ. فَقالَ لَهُ الْمَلِکُ: «افْتَحِ التّابوتَ.» فَقالَ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «أیُّها الْمَلِکُ! إنَّ فیهِ حُرْمَتی وَ ابْنَةَ خالَتی وَ أنا مُفْتَدٍ فَتْحَهُ بِجَمیعِ ما مَعی.» قالَ: «فَغَضِبَ الْمَلِکُ إبْراهیمَ عَلَی فَتْحِهِ. فَلَمّا رَأی سارَةَ، لَمْ یَمْلِکْ حِلْمُهُ، سَفَهَهُ أنْ مَدَّ یَدَهُ إلَیْها. فَأعْرَضَ إبْراهیمُ علیه‌السلام بِوَجْهِهِ عَنْها وَ عَنْهُ غَیْرَةً مِنْهُ وَ قالَ: «اللّهُمَّ! احْبِسْ یَدَهُ عَنْ حُرْمَتی وَ ابْنَةِ خالَتی.» فَلَمْ تَصِلْ یَدُهُ إلَیْها وَ لَمْ تَرْجِعْ إلَیْهِ. فَقالَ لَهُ الْمَلِکُ: «إنَّ إلَهَکَ هُوَ الَّذی فَعَلَ بی هَذا؟» فَقالَ لَهُ: «نَعَمْ! إنَّ إلَهی غَیورٌ. یَکْرَهُ الْحَرامَ وَ هُوَ الَّذی حالَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَ ما أرَدْتَ مِنَ الْحَرامِ.» فَقالَ لَهُ الْمَلِکُ: «فَادْعُ إلَهَکَ یَرُدَّ عَلَیَّ یَدی. فَإنْ أجابَکَ، فَلَمْ أعْرِضْ لَها.» فَقالَ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «إلَهی! رُدَّ عَلَیْهِ یَدَهُ، لِیَکُفَّ عَنْ حُرْمَتی.»» قالَ: «فَرَدَّ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیْهِ یَدَهُ. فَأقْبَلَ الْمَلِکُ نَحْوَها بِبَصَرِهِ، ثُمَّ أعادَ بِیَدِهِ نَحْوَها. فَأعْرَضَ إبْراهیمُ علیه‌السلام عَنْهُ بِوَجْهِهِ غَیْرَةً مِنْهُ وَ قالَ: «اللّهُمَّ! احْبِسْ یَدَهُ عَنْها.»» قالَ: «فَیَبِسَتْ یَدُهُ وَ لَمْ تَصِلْ إلَیْها. فَقالَ الْمَلِکُ لِإبْراهیمَ علیه‌السلام: «إنَّ إلَهَکَ لَغَیورٌ وَ إنَّکَ لَغَیورٌ. فَادْعُ إلَهَکَ یَرُدَّ عَلَیَّ یَدی. فَإنَّهُ إنْ فَعَلَ، لَمْ أعُدْ.» فَقالَ لَهُ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «أسْألُهُ ذَلِکَ عَلَی أنَّکَ إنْ عُدْتَ، لَمْ تَسْألْنی أنْ أسْألَهُ.» فَقالَ الْمَلِکُ: «نَعَمْ!» فَقالَ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «اللّهُمَّ! إنْ کانَ صادِقاً، فَرُدَّ عَلَیْهِ یَدَهُ.» فَرَجَعَتْ إلَیْهِ یَدُهُ. فَلَمّا رَأی ذَلِکَ الْمَلِکُ مِنَ الْغَیْرَةِ ما رَأی وَ رَأی الْآیَةَ فی یَدِهِ، عَظَّمَ إبْراهیمَ علیه‌السلام وَ هابَهُ وَ أکْرَمَهُ وَ اتَّقاهُ وَ قالَ لَهُ: «قَدْ أمِنْتَ مِنْ أنْ أعْرِضَ لَها أوْ لِشَیْءٍ مِمّا مَعَکَ. فَانْطَلِقْ حَیْثُ شِئْتَ وَ لَکِنْ لی إلَیْکَ حاجَةٌ.» فَقالَ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «ما هیَ؟» فَقالَ لَهُ: «أُحِبُّ أنْ تَأْذَنَ لی أنْ أُخْدِمَها قِبْطیَّةً عِنْدی جَمیلَةً عاقِلَةً، تَکونُ لَها خادِماً.»» قالَ: «فَأذِنَ لَهُ إبْراهیمُ علیه‌السلام. فَدَعا بِها، فَوَهَبَها لِسارَةَ وَ هیَ هاجَرُ، أُمُّ إسْماعیلَ علیه‌السلام. فَسارَ إبْراهیمُ علیه‌السلام بِجَمیعِ ما مَعَهُ وَ خَرَجَ الْمَلِکُ مَعَهُ یَمْشی خَلْفَ إبْراهیمَ علیه‌السلام إعْظاماً لِإبْراهیمَ علیه‌السلام وَ هَیْبَةً لَهُ. فَأوْحَی اللهُ تَبارَکَ وَ تَعالَی إلَی إبْراهیمَ أنْ قِفْ وَ لا تَمْشِ قُدّامَ الْجَبّارِ الْمُتَسَلِّطِ وَ یَمْشی هُوَ خَلْفَکَ وَ لَکِنِ اجْعَلْهُ أمامَکَ وَ امْشِ وَ عَظِّمْهُ وَ هَبْهُ، فَإنَّهُ مُسَلَّطٌ وَ لا بُدَّ مِنْ إمْرَةٍ فی الْأرْضِ، بَرَّةٍ أوْ فاجِرَةٍ. فَوَقَفَ إبْراهیمُ علیه‌السلام وَ قالَ لِلْمَلِکِ: «امْضِ، فَإنَّ إلَهی أوْحَی إلَیَّ السّاعَةَ أنْ أُعَظِّمَکَ وَ أهابَکَ وَ أنْ أُقَدِّمَکَ أمامی وَ أمْشیَ خَلْفَکَ إجْلالاً لَکَ.» فَقالَ لَهُ الْمَلِکُ: «أوْحَی إلَیْکَ بِهَذا؟» فَقالَ لَهُ إبْراهیمُ علیه‌السلام: «نَعَمْ!» فَقالَ لَهُ الْمَلِکُ: «أشْهَدُ إنَّ إلَهَکَ لَرَفیقٌ حَلیمٌ کَریمٌ وَ إنَّکَ تُرَغِّبُنی فی دینِکَ.»» قالَ: «وَ وَدَّعَهُ الْمَلِکُ. فَسارَ إبْراهیمُ علیه‌السلام حَتَّی نَزَلَ بِأعْلَی الشّاماتِ وَ خَلَّفَ لوطاً علیه‌السلام فی أدْنَی الشّاماتِ. ثُمَّ إنَّ إبْراهیمَ علیه‌السلام لَمّا أبْطَأ عَلَیْهِ الْوَلَدُ، قالَ لِسارَةَ: «لَوْ شِئْتِ لَبِعْتِنی هاجَرَ. لَعَلَّ اللهَ أنْ یَرْزُقَنا مِنْها وَلَداً، فَیَکونَ لَنا خَلَفاً.» فَابْتاعَ إبْراهیمُ علیه‌السلام هاجَرَ مِنْ سارَةَ، فَوَقَعَ عَلَیْها، فَوَلَدَتْ إسْماعیلَ علیه‌السلام.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را به دو طریق روایت کرده است.
۱. از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از حسن بن محبوب از ابراهیم بن ابی‌زیاد الکرخی
۲. ازعدة من اصحابنا از سهل بن زیاد از حسن بن محبوب از ابراهیم بن ابی‌زیاد الکرخی
که طریق دوم به جهت ضعف سهل بن زیاد معتبر نیست، اما در طریق اول، همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مجهول.
ابراهیم بن ابی‌زیاد الکرخی روایت کرد: «شنیدم ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمودند: «همانا ابراهیم علیه‌السلام محل تولدش کوثی ربا بود و پدرش (هم) از اهل آن بود و مادر ابراهیم و مادر لوط ، ساره و ورقه، و در بعضی نسخ آمده است رقیه ، دو خواهر بودند و آن دو دختران لاحج بودند و لاحج نبی‌ای هشدار دهنده بود و رسول نبود و ابراهیم علیه‌السلام در جوانیش بر فطرتی بود که الله عز و جل خلق را بر آن آفرید تا الله تبارک و تعالی او را هدایت کرد به سوی دینش و برگزیدش و این‌که او تزویج کرد ساره، دختر لاحج را و او دختر خاله‌اش بود و ساره صاحب دام بسیار و زمینی وسیع و حالی نیکو بود و همه آن‌چه را مالک بود، به تملک ابراهیم علیه‌السلام در آورد. پس درآن به پا خاست و دام و کشت را زیاد کرد تا در زمین کوثی ربا فردی نیکوحال‌تر از او نبود و همانا ابراهیم علیه‌السلام هنگامی که بت‌های نمرودرا شکست، نمرود نسبت به او امر کرد. پس به بند کشیدند و برایش گودالی کندند و برای اودر آن هیزمی جمع کردند و آتش در آن افردختند. سپس ابراهیم علیه‌السلام را در آتش انداختند تا اورا بسوزانند. سپس آن را رها کردند تا آتش فروکش کرد. سپس مشرف شدند بر گودال، پس در آن حال ابراهیم علیه‌السلام سالم رها شده از بندهایش بود. پس نمرود به خبر او خبر کردند. پس امر کرد آن‌ها را که نفی کنند ابراهیم علیه‌السلام را از سرزمین‌هایشان و این‌که منع کنند او را از خروج دامش و مالش.» پس محاجه کرد آن‌ها را ابراهیم علیه‌السلام در آن، پس گفت: «اگر گرفتید دام مرا و مالم را، پس همانا حق من بر شما است که بازگردانید بر من آن‌چه از عمر من در سرزمین‌های شما رفته است.» و مخاصمه بردند به سوی قاضی نمرود. پس قضاوت کرد بر ابراهیم علیه‌السلام که تسلیم کند به سوی آن‌ها همه آن‌چه را که در سرزمین‌های آن‌ها است و قضاوت کرد بر یاران نمرود که بازگردانند بر ابراهیم علیه‌السلام آن‌چه را از عمرش در سرزمین‌های آن‌ها رفته است. پس نمرود را به آن خبر کردند. پس امر کرد آن‌ها را که خالی کنند راه او را و راه دامش و مالش را و این که اخراج کنند او را و گفت: «همانا او اگر باقی باشد در سرزمین‌های شما، فاسد کند دین شما را و ضرر رساند به خدایان شما.» پس اخراج کردند ابراهیم و لوط را همراهش از سرزمین‌هایشان علیهماالسلام به سوی شام. پس خارج شد ابراهیم و همراه او لوط که از او جدا نمی‌شد و ساره و گفت به آن‌ها: «إنّی ذاهِبٌ إلی رَبّی سَیَهْدینِ»، یعنی بیت المقدس. پس حمل کرد ابراهیم علیه‌السلام دامش و مالش را و صندوقی ساخت و ساره را در آن قرار داد و قفل‌ها بر آن محکم کرد از غیرتش بر او و گذشت تا خارج شد از سلطنت نمرود و حرکت کرد به سوی سلطنت فردی از قبط که به او عراره می‌گفتند. پس عبور کرد بر عاشر او. پس عاشر متعرض او شد تا یک‌دهم آن‌چه را همراه او است، بگیرد. پس هنگامی که منتهی شد به عاشر و همراهش صندوق بود، عاشر به ابراهیم علیه‌السلام گفت: «باز کن این صندوق را تا یک‌دهم آن‌چه در آن است بردارم.» پس ابراهیم علیه‌السلام به او گفت: «بگو آن‌چه در آن از طلا و نقره است تا عطا کنیم یک‌دهم آن را و باز نکنیم آن را.»» (امام علیه‌السلام در ادامه) فرمودند: «پس ابا کرد عاشر مگر آن‌که بازش کند.» (و در ادامه) فرمودند: «و غضب کرد ابراهیم علیه‌السلام بر باز کردنش. پس هنگامی ساره بر او آشکار شد و به حسن و جمال موصوف بود، عاشر به او گفت: «این زن به تو چه نسبتی دارد؟» ابراهیم علیه‌السلام گفت: «او حریم من و دختر خاله من است.» پس عاشر به او گفت: «پس ادعایت چیست که مخفی کرده‌ای او را در این صندوق؟» پس ابراهیم علیه‌السلام به او گفت: «غیرت بر او که احدی او را ببیند.» پس عاشر به ایشان گفت: «تو را رها نمی‌کنم که بروی تا آگاه کنم ملک را بر حال او و حال تو.»» (سپس) فرمودند: «پس مأمور کرد فرستاده‌ای به سوی ملک، پس او را آگاه کرد. پس مأمور کرد ملک فرستاده‌ای از نزد خویش تا تابوت را بیاورند. پس آمدند تا آن را ببرند. پس ابراهیم علیه‌السلام به آن‌ها گفت: «همانا من جدا نشوم از تابوت تا روحم از بدنم جدا نشود.» پس ملک را به آن خبر کردند. پس ملک فرستاد که او را و تابوت را همراه او حمل کنند. پس حمل کردند ابراهیم علیه‌السلام و تابوت و همه آن‌چه همراه او بود تا بر ملک داخل شدند. پس ملک به ایشان گفت: «تابوت را باز کن.» پس ابراهیم علیه‌السلام گفت: «ای ملک! همانا در آن همسر من و دختر خاله من است و من فدیه می‌دهم باز کردن آن را به همه آن‌چه همراه من است.»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس ملک به ابراهیم غضب کرد به خاطر باز کردن آن. پس هنگامی که ساره را دید، مالکیت نکرد صبرش را، دیوانگی کرد که دراز کرد دستش را به سوی او. پس ابراهیم علیه‌السلام از روی غیرت صورتش را از آن زن مرد گرداند و گفت: «بارالها! نگهدار دستش را از همسر من و دختر خاله من.» پس دستش به او نرسید و به سوی خودش (هم) باز نگشت. پس ملک به ایشان گفت: «همانا خدای تو همان کسی است که با من چنین کرد؟» پس به او گفت: «آری! همانا خدای من غیرتمند است. کراهت دارد از حرام و او کسی است که حائل کرد بین تو و بین آن‌چه از حرام اراده کردی.» پس ملک به ایشان گفت: «پس خدایت را بخوان تا دستم را به من بازگرداند. پس اگر تو را اجابت کرد، پس متعرض آن زن نمی‌شوم.» پس ابراهیم علیه‌السلام گفت: «خدای من! بازگردان به سوی او دستش را تا خوداری کند از حریم من.»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس بازگرداند الله عز و جل دستش را به او. پس ملک (دوباره) نگاهش متوجه او شده، سپس دستش را نزدیک او برد. پس ابراهیم علیه‌السلام (مجددا) از روی غیرت از آن دو روی گرداند و گفت: «بارالها! نگهدار دستش ا از او.»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس خشک شد دستش و به او نرسید. پس ملک به ابراهیم علیه‌السلام گفت: «همانا (هم) خدای تو غیرتمند است و (هم) تو غیرتمندی. پس بخوان خدایت را که بازگرداند بر من دستم را. چرا که همانا او اگر (چنین) کند، باز نمی‌کنم.» پس ابراهیم علیه‌السلام به او گفت: «آن را ز او درخواست می‌کنم به شرط آن‌که اگر بازگشتی، از من درخواست نکنی که از او درخواست کنم.» ملک گفت: «قبول!» پس ابراهیم علیه‌السلام گفت: «بارالها! اگر راست گو است، پس بازگردان بر او دستش را.» پس دستش به سوی او بازگشت. پس هنگامی که دید ملک آن‌چه را از غیرت دید و از معجزه در دستش دید، ابراهیم علیه‌السلام را بزرگ داشت و هیبت او (ملک) را گرفت و اکرامش کرد و از او کنار گرفت و به گفت: «ایمن شده ای از این که متعرض او شوم یا برای چیزی از آن چه همراه تو است. پس برو به هر جا که می خواهی، لیکن خواسته‌ای از تو دارم.» پس ابراهیم علیه‌السلام گفت: «آن چیست؟» پس به ایشان گفت: «دوست دارم که به من اجازه دهی تا زن قبطی زیبای عاقلی را که نزد من است به خدمت او درآورم تا خدمت‌گزاری برای او باشد.»» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس ابراهیم علیه‌السلام او اجازه داد. پس آن زن را خوانده، پس او را به ساره هبه کرد و او هاجر، مادر اسماعیل علیه‌السلام بود. پس ابراهیم علیه‌السلام به همراه همه آن‌چه با او بود حرکت کرد و خارج شد ملک همراه او در حالی که به جهت بزرگ‌داشت ابراهیم علیه‌السلام و هیبت برا او، پشت ابراهیم علیه‌السلام گام بر می‌داشت. پس الله تبارک و تعالی به سوی ابراهیم وحی کرد که بایست و قدم بر ندار جلوی جبار سلطه‌دار، در حالی که او پشت تو گام بر می‌دارد، بلکه او را جلوی خودت قرار بده و گام بردار و او را بزرگ بدار و با هیبت بدار، چرا که او سلطه دارد و چاره‌ای نیست از امیری در زمین، نیکو کار یا فاجر. پس ابراهیم علیه‌السلام ایستاد و به ملک گفت: «(جلو) برو، چرا که همانا خدایم وحی کرد به سوی من که تو را بزرگ دارم و تو را با هیبت دارم و این‌که مقدم دارم تو را جلوی خودم و گام بردارم پشت تو به جهت بزرگ‌داشتت.» پس ملک به او گفت: «این را به سوی تو وحی کرد؟» پس ابراهیم علیه‌السلام به او گفت: «آری!» پس ملک به ایشان گفت: «شهادت می‌دهم که همانا خدای تو مدارا کننده بسیار بردبار بسیار ارجمند است و همانا تو، من را به دینت راغب کرده‌ای.»» (سپس امام علیه‌السلام) فرمودند: «و ملک او را وداع کرد. پس ابراهیم علیه‌السلام حرکت کرد تا فرود آمد در بالای شام، در حالی که لوط علیه‌السلام را در پایین‌های شام جانشین کرده بود. سپس همانا ابراهیم علیه‌السلام هنگامی که تأخیر افتاد بر او فرزند، به ساره گفت: «اگر موافق باشی، هاجر را خریداری کنم، باشد که الله از او فرزندی به ما روزی کند، پس برای جانشینی باشد.» پس ابراهیم علیه‌السلام هاجر را از ساره خریداری کرد، پس بر او قرار گرفت، پس اسماعیل علیه‌السلام متولد شد.»»
