حدیث ۸۰۲
(۸۰۲) الفقیه (ح ۵۴۴۲) و التهذیب (ج ۹، ح ۷۹۳): رَوَی ابْنُ بُکَیْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیه‌السلام قالَ: «سَألْتُهُ عَنِ الْوَصیَّةِ لِلْوارِثِ. فَقالَ: «تَجوزُ. ثُمَّ تَلا هَذِهِ الْآیَةَ «إنْ تَرَکَ خَیْراً الْوَصیَّةُ لِلْوالِدَیْنِ وَ الْأقْرَبینَ»»».
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را به طریق خود در الفقیه به عبدالله بن بکیر که معتبر درجه یک است، از محمد بن مسلم روایت کرده است که این دو نیز از ثقات درجه یک هستند.
شیخ‌الطائفه نیز شبیه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به حسین بن سعید الاهوازی که معتبر درجه یک است، از احمد بن محمد بن ابی‌نصر از ابن بکیر به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: موثق کالصحیح.
* * *
مجلسی اول: فی الموثق کالصحیح کالشیخ و الکلینی فی القوی کالصحیح.
محمد بن مسلم از ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام روایت کرد: «از وصیت برای وارث سؤال کردم. فرمودند: «جایز است. سپس این آیه را تلاوت کردند: «إنْ تَرَکَ خَیْراً الْوَصیَّةُ لِلْوالِدَیْنِ وَ الْأقْرَبینَ»»».
