حدیث ۷۵۵

(۷۵۵) الکافی (ح ۶۱۶۲): أحْمَدُ بْنُ أبی‌عَبْدِاللهِ عَنْ عُثْمانَ بْنِ عیسَی عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «کَذلِکَ یُریهِمُ اللهُ أعْمالَهُمْ حَسَراتٍ عَلَیْهِمْ»، قالَ: «هُوَ الرَّجُلُ یَدَعُ مالَهُ لا یُنْفِقُهُ فی طاعَةِ اللهِ بُخْلاً. ثُمَّ یَموتُ، فَیَدَعُهُ لِمَنْ یَعْمَلُ فیهِ بِطاعَةِ اللهِ أوْ فی َعْصیَةِ اللهِ. فَإنْ عَمِلَ بِهِ فی طاعَةِ اللهِ رَآهُ فی میزانِ غَیْرِهِ، فَرَآهُ حَسْرَةً وَ قَدْ کانَ الْمالُ لَهُ وَ إنْ کانَ عَمِلَ بِهِ فی مَعْصیَةِ اللهِ، قَوّاهُ بِذَلِکَ الْمالِ حَتَّی عَمِلَ بِهِ فی مَعْصیَةِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
سند این حدیث معلق است و از احادیث قبلش معلوم می‌شود که ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از عدة من اصحابنا از احمد بن محمد البرقی از عثمان بن عیسی از من حدثه روایت کرده است که این نفر آخر، ابتداء مجهول است، اما به واسطه عثمان بن عیسی، توثیق درجه دو می‌شود و احمد البرقی از ثقات مشروطی که البته در این‌جا مشکلی ایجاد نمی‌کند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مرسل.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «کَذلِکَ یُریهِمُ اللهُ أعْمالَهُمْ حَسَراتٍ عَلَیْهِمْ» فرمودند: «او فردی است که مالش را به جا می‌گذارد (و) در راه الله به واسطه بخل، انفاق نمی‌کند. سپس می‌میرد و آن را برای کسی می‌گذارد که آن را در اطاعت الله یا در معصیت الله به کار می‌برد. پس اگر در اطاعت الله به کار برد، آن را در میزان غیر خود می‌بیند و حسرت می‌بیند، چرا که مال برای او بوده است در حالی که اگر آن را در معصیت الله عمل کند، او آن را به آن مال تقویت کرده تا در معصیت الله عز و جل به کار برد.».