حدیث ۷۵۴

(۷۵۴) الأمالی للمفید (ص ۲۰۵): وَ بِالْإسْنادِ الْأوَّلِ عَنْ عَلی بْنِ مَهْزیارَ عَنِ الْقاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أحَدِهِما علیهماالسلام فی مَعْنَی قَوْلِهِ جَلَّ وَ عَزَّ: «کَذلِکَ یُریهِمُ اللهُ أعْمالَهُمْ حَسَراتٍ عَلَیْهِمْ»، قالَ: «الرَّجُلُ یَکْسِبُ مالاً، فَیُحْرَمُ أنْ یَعْمَلَ فیهِ خَیْراً. فَیَموتُ فَیَرِثُهُ غَیْرُهُ، فَیَعْمَلُ فیهِ عَمَلاً صالِحاً. فَیَرَی الرَّجُلُ ما کَسَبَ حَسَناتٍ فی میزانِ غَیْرِهِ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود که شیخ مفید این حدیث را از احمد بن محمد بن ولید از پدرش، محمد بن حسن بن ولید از محمد بن حسن الصفار از عباس بن معروف از علی بن مهزیار الاهوازی از قاسم بن عروه از فردی که نامش معلوم نیست روایت کرده است که این نفر آخر، ابتداء مجهول است، اما به واسطه قاسم بن عروه، توثیق درجه دو می‌شود و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.

یکی از آن دو (امام باقر یا امام صادق علیهماالسلام) درباره معنای سخن او جل و عز: «کَذلِکَ یُریهِمُ اللهُ أعْمالَهُمْ حَسَراتٍ عَلَیْهِمْ» فرمودند: «فردی مالی کسب می‌کند اما محروم می‌شود که آن را در خیری به کار برد. پس می‌میرد و آن را غیر او ارث می‌برد، پس با آن عمل صالحی انجام می‌دهد. پس آن فرد آن چه حسنه کسب شده در میزان غیر خودش می‌بیند.»