حدیث ۷۳۳۹
(۷۳۳۹ و ۷۲۸۴) الکافی (ح ۷۸۹۱): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إسْماعیلَ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شاذانَ عَنْ صَفْوانَ عَنْ مُعاویَةَ بْنِ عَمّارٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام فی قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «فَإذا وَجَبَتْ جُنوبُها فَکُلوا مِنْها وَ أطْعِموا الْقانِعَ وَ الْمُعْتَرَّ»، قالَ: «الْقانِعُ، الَّذی یَقْنَعُ بِما أعْطَیْتَهُ وَ الْمُعْتَرُّ، الَّذی یَعْتَریکَ وَ السّائِلُ، الَّذی یَسْألُکَ فی یَدَیْهِ وَ الْبائِسُ هُوَ الْفَقیرُ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را به دو طریق روایت کرده است.
۱. از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از صفوان بن یحیی از معاویه بن عمار
۲. از محمد بن اسماعیل البندقی از فضل بن شاذان از صفوان بن یحیی از معاویه بن عمار
که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: حسن کالصحیح.
ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره کلام الله عز و جل: «فَإذا وَجَبَتْ جُنوبُها فَکُلوا مِنْها وَ أطْعِموا الْقانِعَ وَ الْمُعْتَرَّ» فرمودند: «قانع، کسی است که به آن‌چه به او عطا کنی، قناعت می‌ورزد و معتر، کسی است که از تو عبور می‌کند و سائل، کسی است که دو دستش را به تو دراز می‌کند و بائس، همان فقیر است.»
