حدیث ۷۱۶۱

(۷۱۶۱) الأمالی للطوسی (ح ۶۵۹): قالَ وَ بِهَذا الْإسْنادِ عَنْ هِشامٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «کانَ لِنُمْرودَ مَجْلِسٌ یُشْرِفُ مِنْهُ عَلَی النّارِ. فَلَمّا کانَ بَعْدَ ثَلاثَةٍ، أشْرَفَ عَلَی النّارِ هُوَ وَ آزَرُ وَ إذا إبْراهیمُ علیه‌السلام مَعَ شَیْخٍ یُحَدِّثُهُ فی رَوْضَةٍ خَضْراءَ.» قالَ: «فَالْتَفَتَ نُمْرودُ إلَی آزَرَ، فَقالَ: «یا آزَرُ! ما أکْرَمَ ابْنَکَ عَلَی رَبِّهِ.»» قالَ: «ثُمَّ قالَ نُمْرودُ لِإبْراهیمَ: «اخْرُجْ عَنّی وَ لا تُساکِنّی.»»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه دو است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود که شیخ‌الطائفه این حدیث را از حسین بن ابراهیم القزوینی از محمد بن وهبان از احمد بن ابراهیم بن احمد از حسن بن علی بن عبدالکریم الزعفرانی از احمد بن محمد البرقی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از هشام بن سالم روایت کرده است که احمد البرقی از ثقات مشروطی است که البته مشکلی در این‌جا ایجاد نمی‌کند و حسین بن ابراهیم القزوینی و حسین بن علی الزعفرانی از ثقات درجه دو هستند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «برای نمرود جایگاهی بود که از آن بر آتش اشراف داشت. پس هنگامی که بعد سه (روز) بود، او و آزر مشرف شدند بر آتش، در حالی که ابراهیم علیه‌السلام همراه پیرمردی در باغی سبز سخن می‌گفت.» (امام علیه‌السلام) فرمودند: «پس نمرود رو به آزر کرده، پس گفت: «ای آزر! چه مورد تکریم است پسرت بر پروردگارش.»» (و در ادامه) فرمودند: «سپس نمرود به ابراهیم گفت: «از نزد من خارج شو و پیش من سکنت نگزین.»»