حدیث 620
(620) التهذیب (ج 5، ح 461) و الإستبصار (ج 2، ح 818): موسَی بْنُ الْقاسِمِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبوبٍ عَنْ عَلیِّ بْنِ رِئابٍ عَنْ أبی‌بَصیرٍ قالَ: «سَألْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام عَنْ رَجُلٍ نَسیَ أنْ یُصَلّیَ رَکْعَتَیْ طَوافِ الْفَریضَةِ خَلْفَ الْمَقامِ وَ قَدْ قالَ اللهُ تَعالَی: «وَ اتَّخِذوا مِنْ مَقامِ إبْراهیمَ مُصَلًّی» حَتَّی ارْتَحَلَ. فَقالَ: «إنْ کانَ ارْتَحَلَ، فَإنّی لا أشُقُّ عَلَیْهِ وَ لا آمُرُهُ أنْ یَرْجِعَ وَ لَکِنْ یُصَلّی حَیْثُ یَذْکُرُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
شیخ‌الطائفه این حدیث را به طریق خود در التهذیب و الإستبصار به موسی بن قاسم البجلی که معتبر درجه یک است، ازحسن بن محبوب از علی بن رئاب از ابوبصیر الاسدی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: صحیح.
ابوبصیر روایت کرد: «از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام درباره فردی سؤال کردم که فراموش کرده است دو رکعت نماز طواف واجب را پشت مقام (ابراهیم) بخواند تا باز می‌گردد، در حالی که به یقین الله تعالی فرموده است: «وَ اتَّخِذوا مِنْ مَقامِ إبْراهیمَ مُصَلًّی». پس فرمودند: «پس اگر رفته است، بی‌گمان بر او سخت نمی‌گیرم و او را امر نمی‌کنم که باز گردد ولیکن هرگاه یادش آمد، بخواند.»»