حدیث ۶۱۶۴

(۶۱۶۴) قرب الإسناد (ص ۲۵): وَ عَنْهُ عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «إنَّ التَّقیَّةَ تُرْسُ الْمُؤْمِنِ وَ لا إیمانَ لِمَنْ لا تَقیَّةَ لَهُ.» فَقُلْتُ لَهُ: «جُعِلْتُ فِداکَ! أ رَأیْتَ قَوْلَ اللهِ تَبارَکَ وَ تَعالَی: «إلّا مَنْ أُکْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإیمانِ»؟» قالَ: «وَ هَلِ التَّقیَّةُ إلّا هَذا؟!»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
با توجه به احادیث قبلش، معلوم می‌شود ضمیر «ه» در «عنه»، به احمد بن اسحاق بن عبدالله بن سعد بر می‌گردد، لذا عبدالله بن جعفر الحمیری از احمد بن اسحاق بن عبدالله بن سعد از بکر بن محمد الازدی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.

بکر بن محمد از ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام (روایت کرد که) فرمودند: «همانا تقیه سپر مؤمن است و ایمنی نیست برای کسی که تقیه برای او است.» پس به ایشان عرض کردم: «فدایتان شوم! آیا نظرتان کلام الله تبارک و تعالی: «إلّا مَنْ أُکْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإیمانِ» است؟» فرمودند: «و آیا تقیه غیر از این است؟!»