حدیث ۵۹۴۷
(۵۹۴۷) کمال الدین (ج ۲، ص ۳۴۴): حَدَّثَنا أبی وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ رضی‌الله‌عنهما قالا حَدَّثَنا سَعْدُ بْنُ عَبْدِاللهِ وَ عَبْدُاللهِ بْنُ جَعْفَرٍ الْحِمْیَریُّ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی الْعَطّارُ وَ أحْمَدُ بْنُ إدْریسَ جَمیعاً عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عیسَی وَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أبی‌الْخَطّابِ وَ إبْراهیمَ بْنِ هاشِمٍ جَمیعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبوبٍ عَنْ عَلیِّ بْنِ رِئابٍ عَنْ عُبَیْدِاللهِ بْنِ عَلیٍّ الْحَلَبیِّ قالَ: «سَمِعْتُ أباعَبْدِاللهِ علیه‌السلام یَقولُ: «مَکَثَ رَسولُ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله بِمَکَّةَ بَعْدَ ما جاءَهُ الْوَحْیُ عَنِ اللهِ تَبارَکَ وَ تَعالَی ثَلاثَ عَشْرَةَ سَنَةً، مِنْها ثَلاثُ سِنینَ مُخْتَفیاً خائِفاً، لا یُظْهِرُ حَتَّی أمَرَهُ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ أنْ یَصْدَعَ بِما أمَرَهُ بِهِ، فَأظْهَرَ حینَئِذٍ الدَّعْوَةَ.»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
شیخ صدوق این حدیث را از پدرش از محمد بن حسن بن احمد بن ولید، هر دو از سعد بن عبدالله القمی و عبدالله بن جعفر الحمیری و محمد بن یحیی العطار و احمد بن ادریس القمی و ابن عیسی الاشعری و محمد بن حسین بن ابی‌الخطاب و ابراهیم بن هشم القمی، جمیعا از حسن بن محبوب از علی بن رئاب از عبیدالله الحلبی روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند. در ضمن تعداد روات بعید نیست نشان از شهرت روایت، ولو شهرت نسبی در آن زمان باشد.
عبیدالله بن علی الحلبی روایت کرد: «شنیدم ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام می‌فرمودند: «درنگ کرد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله در مکه بعد از آن‌که وحی از جانب الله تبارک و تعالی آمد، سیزده سال، سه سال از آن مخفی ترسان، اظهار نمی‌کرد، تا این‌که الله عز و جل او را امر کرد که آشکار کند آن‌چه را به آن امر شده است، پس آن هنگام دعوت را آشکار کرد.»»
