حدیث ۵۶۸۰

(۵۶۸۰) الکافی (ح ۱۷۲۳): أبوعَلیٍّ الْأشْعَریُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِالْجَبّارِ عَنْ صَفْوانَ عَنْ إسْحاقَ بْنِ عَمّارٍ عَنْ رَجُلَیْنِ مِنْ أصْحابِنا سَمِعاهُ عَنْ أبی‌عَبْدِاللهِ علیه‌السلام قالَ: «ما أنْعَمَ اللهُ عَلَی عَبْدٍ مِنْ نِعْمَةٍ، فَعَرَفَها بِقَلْبِهِ وَ حَمِدَ اللهَ ظاهراً بِلِسانِهِ، فَتَمَّ کَلامُهُ حَتَّی یُؤْمَرَ لَهُ بِالْمَزیدِ.»

طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه دو است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از احمد بن ادریس القمی از محمد بن عبدالجبار از صفوان بن یحیی از اسحاق بن عمار از دو نفر اصحاب ما که نامشان را برد که این دو نفر اخیر، ابتداء مجهول هستند، اما به واسطه اسحاق بن عمار، توثیق درجه دو می‌شوند و سایرین، از ثقات درجه یک هستند.
* * *
علامه مجلسی: مرسل.

ابوعبدالله (امام صادق) علیه‌السلام فرمودند: «نعمت نداد الله بر بنده‌ای از نعمت که آن را به قلبش بشناسد و الله را به ظاهر زبانش حمد کند، پس تمام کند کلامش را، مگر آن‌که امر شود برای او به اضافه شدن.»