حدیث ۵۶۰۸
(۵۶۰۸) الکافی (ح ۳۷۴)، المحاسن (ج ۱، ص ۲۴۳): مُحَمَّدُ بْنُ إسْماعیلَ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شاذانَ عَنْ حَمّادِ بْنِ عیسَی عَنْ رِبْعیِّ بْنِ عَبْدِاللهِ عَنِ الْفُضَیْلِ بْنِ یَسارٍ قالَ: «سَمِعْتُ أباجَعْفَرٍ علیه‌السلام یَقولُ: «الْعِلْمُ عِلْمانِ. فَعِلْمٌ عِنْدَ اللهِ مَخْزونٌ، لَمْ یُطْلِعْ عَلَیْهِ أحَداً مِنْ خَلْقِهِ وَ عِلْمٌ عَلَّمَهُ مَلائِکَتَهُ وَ رُسُلَهُ. فَما عَلَّمَهُ مَلائِکَتَهُ وَ رُسُلَهُ، فَإنَّهُ سَیَکونُ لا یُکَذِّبُ نَفْسَهُ وَ لا مَلائِکَتَهُ وَ لا رُسُلَهُ وَ عِلْمٌ عِنْدَهُ مَخْزونٌ، یُقَدِّمُ مِنْهُ ما یَشاءُ وَ یُؤَخِّرُ مِنْهُ ما یَشاءُ وَ یُثْبِتُ ما یَشاءُ.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از محمد بن اسماعیل البندقی از فضل بن شاذان از حماد بن عیسی از ربعی بن عبدالله از فضیل بن یسار روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
احمد البرقی نیز شبیه این حدیث را از پدرش از حماد بن عیسی به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: مجهول کالصحیح.
فضیل بن یسار روایت کرد: «شنیدم ابوجعفر (امام باقر) علیه‌السلام می‌فرمودند: «علم بر دو دسته است. پس علمی نزد الله مخزون است که مطلع نیست احدی از خلقش بر آن و علمی که آموخت آن را به ملائکه‌اش و رسولانش. پس آن‌چه آموخت آن را به ملائکه‌اش و رسولانش، پس همانا او تکذیب نمی‌کند خودش را و نه ملائکه‌اش را و نه رسولانش را و علمی که نزد او مخزون است، پیش می‌اندازد از آن، آن‌چه را می‌خواهد و تأخیر می‌اندازد از آن، آن‌چه رامی‌خواهد و تثبیت می‌کند از آن، آن‌چه را می‌خواهد.»»
